مقدام بن شريح بن هانى از پدرش نقل مى‏كند كه گفت: در جنگ جمل يك نفر اعرابى! بلند شد و گفت:

يا امير المؤمنين! آيا مى‏گويى خداوند يگانه است؟ مردم به او حمله كردند و گفتند: اى اعرابى آيا نمى‏بينى

كه امير المؤمنين در چه حالى از دل‏مشغولى است؟ امير المؤمنين فرمود: رهايش كنيد، آنچه اين اعرابى

مى‏خواهد همان است كه ما از اين قوم مى‏خواهيم. سپس گفت: اى اعرابى! سخن گفتن از اينكه خدا يكى است

چهار قسم است، دو قسم آن بر خدا جايز نيست، ولى دو قسم آن را مى‏توان بر خدا ثابت نمود، آن دو قسمى

كه جايز نيست اين است كه شخص بگويد:

خدا يكى است و منظور از لحاظ شمارش و عدد باشد، اين جايز نيست، چون چيزى كه دوّمى ندارد داخل در باب اعداد نيست،

آيا نمى‏بينى كه هر كس بگويد: خداوند سوّمى از سه تاست كافر شده است؟ همچنين اگر بگويد: خدا يكى از مردم است

و منظور او نوعى از جنس باشد اين نيز روا نيست، چون تشبيه است و پروردگار، برتر از آن است.

و اما دو وجهى كه جايز است، سخن شخص است كه بگويد: خدا يكى است و در ميان موجودات مانند ندارد، پروردگار

ما چنين است و نيز سخن شخص كه بگويد:

خداوند از نظر معنا يكى است و منظورش اين باشد: خدا نه در وجود

و نه در عقل و نه در وهم قابل قسمت نيست، پروردگار ما چنين است.

الخصال / ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 9