کوچک تر که بودیم پر داشتیم برای پریدن ، برای رسیدن

به همان خدایی که بزرگترا میگفتند 

 اومد پایین و تو رو به ما داد و رفت . . .

هی میگفتیم پس چرا حالا نمیاد ما را ببره بالا ،

ما میخوایم بپریم و بریم پیش همان خدا 

گذشت و گذشت تا برای خودمان کبوتری شدیم کبوتری با پروبال خوشکل 

می پردیم ، پرواز میکردیم ، می رفتیم به دیدار خدا 

آره !!!

ولی پرواز ما فرق داشت ، پرواز ما باند نداشت ، ایستگاه بازرسی نداشت 

مستقیم بود تا خـــــــدا

بی ریا می پریدیم و میرسیدیم به همانی که بزرگترا می گفتند

آمد پایین و ما را سپرد به پدر و مادرمان

ای خدا میپریم و میایم پیشت ولی نمیشد ما رو نمی سپردی به زمینیان 

نمیشد ما رو نگه میداشتی پیش خودت 

آخه دوست داریم پیش تو باشیم . . . 

کبوتر با بال ابوهت دارد ، بالش را که بستی ، چیزی ندارد برای پرواز 

بال ما رو چیدن ، پر پرواز نداریم 

دیگر خبری نیست از آن رفت وآمدهای بین زمین و آسمان

بال کبوتر ، نمازش بود ، روزه اش بود ، صداقتش بود ، حیاش بود ،

دینداریش بود ، ولایتمداریش بود 

 و و و و و و خیلی چیزهای دیگه 

اما چی شد که دیگر بالی ندارد برای پرواز 

نمازش ، روزه اش  و … هست اما دیگر خبری از پرواز نیست چرا ؟

قشنگی عبادت به لذتش هست 

قشنگی کبوترم به پروازش

عبادت شده عادت و نه لذت 

کبوترم بی بال نه با بال 

کبوتران بی بال را ببخش خدا جونم 

ز. مهدی