پاسخ:

كافر در اصطلاح به كسي گفته مي‏شود كه منكر خدا و يا پيامبر باشد و به غير او كافر گفته نشده است، در عين حال در بحث نجاسات در كتاب‏هاي فقهي پس از حكم نجاست، چنين كافري اضافه شده است كه اگر كسي منكر ضروري دين مانند نماز و روزه باشد و چنانچه بداندكه انكار واجب، به انكار خدا يا توحيد و نبوت بر مي‏گردد، حكم نجاست را دارد.(1)
از اين حكم بر مي‏آيد كه آنچه موجب نجاست اين شخص شده و احياناً حكم كافر را دارد، دو چيز است: يكي منكر بودن نماز و روزه و واجبات، و ديگر به جهت برگشتن انكار واجبات، به انكار خداوند؛ بنابراين اگر فرض شود كسي كه ايمان به خدا و پيامبر دارد، عمداً نماز نخواند، نمي‏توان به او كافر اطلاق كرد، مگر با وجود آن دو شرط كه در واقع كافر همان كسي است كه منكر خدا و پيامبر است.
اما اگر بگوييم كسي كه نماز را عمداً ترك مي‏كند، در صدر انكار نماز است، نه صرفاً بي مبالاتي نسبت به آن و توجه به اين نكته دارد كه انكار نماز به انكار حكم پيامبر، در نتيجه به خود پيامبر بر مي‏گردد و با اين حال نماز را انكار كند، چنين كسي با كافر تفاوتي ندارد.

پي نوشت‏ها:
1. توضيح المسائل مراجع، ج 1، ص 84.