ماه محرم آمد و دل ها گرفته

دل ها ز داغ غربت مولا گرفته

ماه حسین بن علی باز آمد از راه

عالم برای داغ او عزا گرفته

اشک ها در چشم و اندوهی به سینه

دل ها هوای کربلایش را گرفته

اشکی به پشت پلک هایم جمع گشته

که گوییا انس با عاشورا گرفته……..

فرارسیدن ایام شهادت سرورو سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین (ع) و 72تن از یاران باوفای ایشان …ایام تاسوعا و عاشورای حسینی را به محضرآقا حجت ابن الحسن آقا امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف )و شما دوستان و اساتید محترم تسلیت عرض مینماییم…التماس دعای فراوان..

ناگهان قلب حرم وا شد و یک مرد جوان                                                                       مثل تیری که رها می شود از دست کمان

خسته از ماندن و آماده رفتن شده بود                                                                              بعد یک عمر رها از قفس تن شده بود

نوشته ‏اند تا اصحاب زنده بودند،تا يك نفرشان هم زنده بود،خود آنها اجازه ندادند يك نفر از اهل بيت پيغمبر،از خاندان امام حسين،از فرزندان،برادر زادگان، برادران،عموزادگان به ميدان برود.مى‏گفتند آقا اجازه بدهيد ما وظيفه‏مان را انجام بدهيم،وقتى ما كشته شديم خودتان مى‏دانيد.اهل بيت پيغمبر منتظر بودند كه نوبت آنها برسد.

آخرين فرد از اصحاب ابا عبد الله كه شهيد شد،يكمرتبه ولوله‏اى در ميان جوانان خاندان پيغمبر افتاد.همه از جا حركت كردند.نوشته‏اند:«فجعل يودع بعضهم بعضا»شروع كردند با يكديگر وداع كردن و خدا حافظى كردن،دست‏به گردن يكديگر انداختن،صورت يكديگر را بوسيدن.

از جوانان اهل بيت پيغمبر اول كسى كه موفق شد از ابا عبد الله كسب اجازه كند، فرزند جوان و رشيدش على اكبر بود كه خود ابا عبد الله در باره‏اش شهادت داده است كه از نظر اندام و شمايل،اخلاق،منطق و سخن گفتن،شبيه‏ترين فرد به پيغمبر بوده است.سخن كه مى‏گفت گويى پيغمبر است كه سخن مى‏گويد.آنقدر شبيه بود كه خود ابا عبد الله فرمود:خدايا خودت مى‏دانى كه وقتى ما مشتاق ديدار پيغمبر مى‏شديم،به اين جوان نگاه مى‏كرديم.

آيينه تمام نماى پيغمبر بود.اين جوان آمد خدمت پدر،گفت:پدر جان!به من اجازه جهاد بده.در باره بسيارى از اصحاب،مخصوصا جوانان،روايت‏شده كه وقتى براى اجازه گرفتن نزد حضرت مى‏آمدند،حضرت به نحوى تعلل مى‏كرد(مثل داستان قاسم كه مكرر شنيده‏ايد)ولى وقتى كه على اكبر مى‏آيد و اجازه ميدان مى‏خواهد، حضرت فقط سرشان را پايين مى‏اندازند.جوان روانه ميدان شد.

نوشته‏اند ابا عبد الله چشمهايش حالت نيم خفته به خود گرفته بود:«ثم نظر اليه نظر ائس‏»به او نظر كرد مانند نظر شخص نااميدى كه به جوان خودش نگاه مى‏كند. نااميدانه نگاهى به جوانش كرد،چند قدمى هم پشت‏سر او رفت.اينجا بود كه گفت:خدايا! خودت گواه باش كه جوانى به جنگ اينها مى‏رود كه از همه مردم به پيغمبر تو شبيه‏تر است.جمله‏اى هم به عمر سعد گفت،فرياد زد به طورى كه عمر سعد فهميد:«يابن سعد قطع الله رحمك‏» خدا نسل تو را قطع كند كه نسل مرا از اين فرزند قطع كردى.بعد از همين دعاى ابا عبد الله،دو سه سال بيشتر طول نكشيد كه مختار عمر سعد را كشت.

پسر عمر سعد براى شفاعت پدرش در مجلس مختار شركت كرده بود.سر عمر سعد را آوردند در مجلس مختار در حالى كه روى آن پارچه‏اى انداخته بودند،و گذاشتند جلوى مختار.حالا پسر او آمده براى شفاعت پدرش.يك وقت‏به پسر گفتند:آيا سرى را كه اينجاست مى‏شناسى؟وقتى آن پارچه را برداشت،ديد سر پدرش است.بى اختيار از جا حركت كرد.مختار گفت:او را به پدرش ملحق كنيد.

اين طور بود كه على اكبر به ميدان رفت.مورخين اجماع دارند كه جناب على اكبر با شهامت و از جان گذشتگى بى نظيرى مبارزه كرد.بعد از آن كه مقدار زيادى مبارزه كرد،آمد خدمت پدر بزرگوارش-كه اين جزء معماى تاريخ است كه مقصود چه بوده و براى چه آمده است؟-گفت:پدر جان‏«العطش‏»!تشنگى دارد مرا مى‏كشد،سنگينى اين اسلحه مرا خيلى خسته كرده است،اگر جرعه‏اى آب به كام من برسد نيرو مى‏گيرم و باز حمله مى‏كنم.اين سخن جان ابا عبد الله را آتش مى‏زند،مى‏گويد:پسر جان!ببين دهان من از دهان تو خشكتر است،ولى من به تو وعده مى‏دهم كه از دست جدت پيغمبر آب خواهى نوشيد.اين جوان مى‏رود به ميدان و باز مبارزه مى‏كند.

مردى است ‏به نام حميد بن مسلم كه به اصطلاح راوى حديث است،مثل يك خبرنگار در صحراى كربلا بوده است.البته در جنگ شركت نداشته ولى اغلب قضايا را او نقل كرده است.مى‏گويد:كنار مردى بودم.

وقتى على اكبر حمله مى‏كرد،همه از جلوى او فرار مى‏كردند.او ناراحت ‏شد،خودش هم مرد شجاعى بود،گفت:قسم مى‏خورم اگر اين جوان از نزديك من عبور كند داغش را به دل پدرش خواهم گذاشت.من به او گفتم:تو چكار دارى، بگذار بالاخره او را خواهند كشت.گفت:خير.على اكبر كه آمد از نزديك او بگذرد، اين مرد او را غافلگير كرد و با نيزه محكمى آنچنان به على اكبر زد كه ديگر توان از او گرفته شد به طورى كه دستهايش را به گردن اسب انداخت،چون خودش نمى‏توانست تعادل خود را حفظ كند.

در اينجا فرياد كشيد:«يا ابتاه!هذا جدى رسول الله‏» در جان!الآن دارم جد خودم را به چشم دل مى‏بينم و شربت آب مى‏نوشم.اسب، جناب على اكبر را در ميان لشكر دشمن برد،اسبى كه در واقع ديگر اسب سوار نداشت. رفت در ميان مردم.اينجاست كه جمله عجيبى نوشته‏اند:«فاحتمله الفرس الى عسكر الاعداء فقطعوه بسيوفهم اربا اربا

زیارت نامه حضرت علی اكبر علیه السلام

شیخ بزرگوار ابن قولویه در كتاب كامل الزیاره، ص 329 به سند صحیح از ابی حمزه ثمالی نقل كرده كه امام صادق(ع) چگونگی زیارت امام حسین(ع) را به او آموخت و گفت:

پس به جانب علی بن الحسین كه نزد پای امام حسین است رو كن و بگو:

السَّلام عَلیكَ یا ابنَ رَسُولِ اللهِ وَ رَحمةُ اللهِ وَ بَرَكاتُُهُ وَ ابنُ خَلیفَةِ رَسُولِ اللهِ و ابن بِنتَ رَسُولِ اللهِ وَ رَحمَةُاللهِ وَ بَرَكاتُهُ مُضاعَفَةً كُلَّما طَلَعَتِ الشَّمسُ أَو غَرَبَت السَّلامُ عَلیكَ وَ رَحمةُ اللهِ وَ بَرَكاتُهُ.

کربلای من غدیر دیگر است                           روی دست من علی اصغر است
آمدم تا اینکه سیرابش کنم                         جرعه ای آبش دهم خوابش کنم


هنگامى كه همه ياران و اصحاب امام حسين عليه السلام به شهادت رسيدند، نداى غريبانه امام بلند شد:

«هل من ذاب يذب عن حرم رسول الله … هل من مغيث‏يرجوا الله باغثتنا».

«آيا حمايت كننده‏اى هست تا از حرم رسول خدا صلى الله عليه و اله و سلم حمايت كند؟ آيا فريادرسى است كه براى اميد ثواب ما را يارى كند؟».

وقتى كه اين ندا به گوش بانوان حرم رسيد، صداى گريه و شيون آنها بلند شد، امام كنار خيمه آمد و به زينب عليهاالسلام فرمود: فرزند كوچكم را به من بده تا با او وداع كنم، كودك را گرفت، همين كه خواست ببوسد حرمله تيرى به سوى گلوى نازك او رها كرد، آن تير به گلوى او اصابت نمود، و سرش را ذبح كرد.

كه در اين باره سيد حلى گويد:

و منعطفا اهوى لتقبيل طفله فقبل منه قبله السهم منحرا

يعنى: «امام حسين عليه السلام براى بوسيدن كودك شيرخوار خود خم شد، اما تير قبل از امام بر گلوگاه او بوسه دار».

امام آن كودك را به زينب عليها السلام داد فرمود: او را نگهدار، و دستش را زير گلوى كودك گرفت، پر از خون شد، آن خون را به طرف آسمان پاشيد و گفت:

«هون ما نزل بى انه بعين الله تعالى‏»

يعنى: « چون خداوند اين منظره را مى‏بيند، آنچه از اين مصيبت بر من وارد شد برايم آسان است‏».

و در احتجاج آمده: «امام حسين عليه السلام از اسب پياده شد و (در كنار خيمه يا پشت‏خيمه) با غلاف شمشيرش قبرى كند، و كودكش را به خونش رنگين نموده و دفن كرد».

مشهور است كه على اصغر، شش ماهه بود، مادرش حضرت رباب دختر امرء القيس است، و على اصغر با سكينه از جانب مادر نيز برادر و خواهر بودند.

در مورد نام اين طفل، علامه مجلسى در جلاء العيون مى‏گويد: «بعضى او را على اصغر مى‏نامند».

در كتاب منتخب التواريخ نقل شده: در يكى از زيارات عاشورا آمده:

«و على ولدك على الاصغر الذى فجعت به‏»

«و سلام بر فرزند تو على اصغر كه در مورد او مصيبت‏سختى بر تو وارد شد».

امام حسين عليه السلام نزد خواهرش ام كلثوم (زينب صغرى) آمد و به او فرمود: اى خواهر! ترا در مورد نگهدارى كودك شيرخوارم، سفارش مى‏كنم، زيرا او كودك شش ماهه است و مراقبت نياز دارد.

ام‏كلثوم عرض كرد: برادرم، اين كودك سه روز است كه آب نياشاميده از قوم براى او شربت آبى بگير.

امام حسين عليه السلام على اصغرش را در آغوش گرفت و به سوى قوم رفت، خطاب به قوم فرمود، «شما برادر و فرزندان و يارانم را كشتيد، و از آنها جز اين كودك باقى نمانده كه از شدت تشنگى مثل مرغ، دهان باز می‏كند و می‏بندد اين كودك كه گناه ندارد، نزد شما آورده ‏ام تا به او آب بدهيد».

«يا قوم ان لم ترحمونى فارحموا هذا الطفل ا ما ترونه كيف يتلظى عطشا».

«اى قوم اگر به من رحم نمی‏كنيد به اين كودك رحم كنيد، آيا او را نمی‏بينيد كه چگونه از شدت و حرارت تشنگى، دهان را باز و بسته می‏كند؟».

هنوز سخن امام تمام نشده بود، به اشاره عمر سعد، حرمله بن كاهل اسدى گلوى نازك او را هدف تير سه شعبه‏اش قرار داد كه تير به گلو اصابت كرد«فذبح الطفل من الوريد، او من الاذن الى الاذن‏».

«از شريان چپ تا شريان راست على اصغر بريده شد، و يا از گوش تا گوش او ذبح گرديد».

فاتى به نحو اللئام مناديا يا قوم هل قلب لهذا يخشع فرماه حرمله بسهم فى الحشا بيد الحتوف و القى من لا يجزع

يعنى: «پس آن كودك را به سوى قوم پست آورد، در حالى كه صدا می‏زد: اى قوم، آيا دلى هست كه از خدا بترسد و بر اين كودك توجه نمايد؟، بجاى جواب، حرمله تيرى بر كمان نهاد و آن كودكى را كه از شدت ضعف و عطش قدرت بى تابى نداشت هدف تير قرار داد».

مصيبت جگر سوز على اصغر به قدرى بر امام حسين عليه السلام سخت بود كه آن حضرت در حالى كه گريه می‏كرد، به خدا متوجه شد و عرض كرد: «خدايا خودت بين ما و اين قوم، داورى كن، آنها ما را دعوت كردند تا ما را يارى كنند، ولى به كشتن ما اقدام میكنند».

از جانب آسمان ندائى شنيد:

«يا حسين دعه فان له مرضعا فى الجنه‏»

«اى حسين عليه السلام در فكر اصغر نباش، هم اكنون دايه‏اى در بهشت براى شير دادن به او آماده است‏».

اين ندا، نداى دلدارى به حسين عليه السلام بود، تا بتواند فاجعه غمبار مصيبت اصغر را تحمل كند.

و دليل ديگر بر شدت سختى اين مصيبت اينكه: امام حسين عليه السلام هنگامى كه به شهادت رسيد: در روز يازدهم محرم، سكينه كنار پيكرهاى شهداء آمد و گريه كرد تا بيهوش شد، امام حسين عليه السلام در عالم بى هوشى به سكينه اشعارى آموخت براى شيعيان بخواند، دو شعر از آن اشعار اين است:

ليتكم فى يوم عاشورا جمعا تنظرونى كيف استسقى لطفلى فابوا ان يرحمونى و سقوه سهم بغى عوض الماء المعين يا لرزء و مصاب هد اركان الحجون

«اى كاش در روز عاشورا همه شما بوديد و می‏ديديد كه چگونه براى كودكم طلب آب كردم، قوم به من رحم نكرد، و بجاى آب گوارا، كودكم را با تير (خون) ظلم سيراب كردند، اين حادثه آنچنان جانسوز و سخت و طاقت فرسا است كه پايه‏ هاى كوههاى مكه را خراب كرد».

يک لحظه بي هياهو ؛ دل را حريم هو کن

جز او مخواه از او ؛ او را طلب از او کن

گم گشته تو با توست ؛ خود را مزن به کوري

بگشاي چشم او را ؛ در خويش جستجو کن

اين نامه سيه را ؛ با سوز دل بسوزان ؛ اين رنگ تيرگي را با اشک شستشو کن

يک عمر در بر يار با غير خو گرفتي ؛ يک شب ز غير بگريز با يار گفتگو کن

يا ديده اي از او خواه تا غير او نبيني ؛ يا خنجري زفولاد در چشم خودفرو کن

از غير تا نرستي چون دل به يار بستي؟ اول ببند احرام آنگه با کعبه رو کن

همچون نسيم تا کي؟ آورده کو به کويم ؛ آئينه باش و خود را با يار روبرو کن

اول به شوق مردن بگذر ز آرزوها ؛ آنگه حيات خود را در مرگ آرزو کن

حسين جان:

در راه رسيدن به تو گيرم که بميرم ؛            اصلا به تو افتاد مسيرم که بميرم

يک قطره ي آبم که در انديشه دريام ؛              افتادم و بايد بپذيرم که بميرم

مختصرى از زندگينامه حضرت قاسم ‏عليه السلام

حضرت قاسم بن الحسن ‏عليه السلام فرزند امام حسن مجتبى ‏عليه السلام است.

در مورد تاريخ ولادت ايشان اطلاع دقيقى در دست نيست ولى عموما در پنجم رمضان شهرت يافته است

مادر او بانويى بزرگوار است که نام ايشان نجمه بوده است

حضرت قاسم ‏عليه السلام حدود 2-3 سال قبل از شهادت پدر بزرگوارش ديده به جهان گشود. از اين رو با عموى مهربان خويش حضرت اباعبدالله الحسين‏ عليه السلام خو گرفته بود. و در دامان امام حسين ‏عليه السلام پرورش يافت

ظاهراً شکل و شمايل ظاهرى و خصوصيات ديگر حضرت قاسم ‏عليه السلام شباهت بسيارى به پدر بزرگوارش امام حسن ‏عليه السلام داشته به گونه ‏اى که امام حسين ‏عليه السلام با ديدار او از برادر محبوب خويش ياد مى ‏کرد و فرزند برادرش را در آغوش مي ‏گرفت و نوازش مى ‏کرد.
چهره ‏ى آن جناب چنان زيبا و دل ‏انگيز بود که او را به پاره‏ ى ماه يا ستاره‏ ى زيبا (ستاره سهيل) تشبيه کردند.

غيرت خاکسترش ؛ رنگ دگر داشت

شعله بال و پرش ميل سفر داشت

آنکه در اين يازده سال يتيمي

تا که عمو بو انگار پدر داشت

در آن شب،بعد از آن اتمام حجت‏ها وقتى که همه يکجا و صريحا اعلام وفادارى کردند و گفتند:ما هرگز از تو جدا نخواهيم شد،يکدفعه صحنه عوض شد.امام عليه السلام فرمود:حالا که اين طور است،بدانيد که ما کشته خواهيم شد. همه گفتند:الحمد لله،خدا را شکر مي ‏کنيم براى چنين توفيقى که به ما عنايت کرد،اين براى ما مژده است، شادمانى است.طفلى در گوشه‏ اى از مجلس نشسته بود که سيزده سال بيشتر نداشت. اين طفل پيش خودش شک کرد که آيا اين کشته شدن شامل من هم مي ‏شود يا نه؟از طرفى حضرت فرمود:تمام شما که در اينجا هستيد،ولى ممکن است من چون کودک و نا بالغ هستم مقصود نباشم. رو کرد به ابا عبد الله و گفت:«يا عماه!»عمو جان!«و انا فى من يقتل؟ »آيا من جزء کشته شدگان فردا خواهم بود؟ نوشته ‏اند ابا عبد الله در اينجا رقت کرد و به اين طفل-که جناب قاسم بن الحسن است-جوابى نداد. از او سؤالى کرد،فرمود: پسر برادر!تو اول به سؤال من جواب بده تا بعد من به سؤال تو جواب بدهم.اول بگو: «کيف الموت عندک؟»مردن پيش تو چگونه است،چه طعم و مزه ‏اى دارد؟ عرض کرد:«يا عماه احلى من العسل‏»از عسل براى من شيرين‏تر است،تو اگر بگويى که من فردا شهيد مي ‏شوم، مژده‏ اى به من داده‏اى. فرمود:بله فرزند برادر،«اما بعد ان تبلو ببلاء عظيم‏»ولى بعد از آنکه به درد سختى مبتلا خواهى شد،بعد از يک ابتلاى بسيار بسيار سخت.گفت:خدا را شکر،الحمد لله که چنين حادثه ‏اى رخ مي ‏دهد.

حالا شما ببينيد با توجه به اين سخن ابا عبد الله،فردا چه صحنه طبيعى عجيبى به وجود مي ‏آيد.بعد از شهادت جناب على اکبر، همين طفل سيزده ساله مي ‏آيد خدمت ابا عبد الله در حالى که چون اندامش کوچک است و نابالغ و بچه است، اسلحه‏ اى به تنش راست نمي ‏آيد. زره‏ ها را براى مردان بزرگ ساخته ‏اند نه براى بچه‏ هاى کوچک.کلاه خودها براى سر افراد بزرگ مناسب است نه براى سر بچه کوچک.عرض کرد:عمو جان!نوبت من است،اجازه بدهيد به ميدان بروم.(در روز عاشورا هيچ کس بدون اجازه ابا عبد الله به ميدان نمي ‏رفت.هر کس وقتى مي ‏آمد،اول سلامى عرض مي ‏کرد: السلام عليک يا ابا عبد الله،به من اجازه بدهيد.)ابا عبد الله به اين زوديها به او اجازه نداد.او شروع کرد به گريه کردن.قاسم و عمو در آغوش هم شروع کردند به گريه کردن.نوشته ‏اند: «فجعل يقبل يديه و رجليه‏» يعنى قاسم شروع کرد دستها و پاهاى ابا عبد الله را بوسيدن.آيا اين[صحنه]براى اين نبوده که تاريخ بهتر قضاوت کند؟او اصرار مي ‏کند و ابا عبد الله انکار.ابا عبد الله مي ‏خواهد به قاسم اجازه بدهد و بگويد اگر مي ‏خواهى بروى برو،اما با لفظ به او اجازه نداد،بلکه يکدفعه دستها را گشود و گفت: بيا فرزند برادر،مي ‏خواهم با تو خداحافظى کنم.قاسم دست ‏به گردن ابا عبد الله انداخت و ابا عبد الله دست ‏به گردن جناب قاسم.نوشته ‏اند اين عمو و برادر زاده آنقدر در اين صحنه گريه کردند-اصحاب و اهل بيت ابا عبد الله ناظر اين صحنه جانگداز بودند-که هر دو بى حال و از يکديگر جدا شدند.

اين طفل فورا سوار بر اسب خودش شد.راوى که در لشکر عمر سعد بود مي ‏گويد:يک مرتبه ما بچه ‏اى را ديديم که سوار اسب شده و به سر خودش به جاى کلاه خود يک عمامه بسته است و به پايش هم چکمه‏ اى نيست،کفش معمولى است و بند يک کفشش هم باز بود و يادم نمي ‏رود که پاى چپش بود،و تعبيرش اين است:«کانه فلقة القمر» گويى اين بچه پاره‏ اى از ماه بود،اينقدر زيبا بود.همان راوى مي ‏گويد:قاسم که داشت مي ‏آمد،هنوز دانه ‏هاى اشکش مي ‏ريخت.رسم بر اين بود که افراد خودشان را معرفى مي ‏کردند که من کى هستم.همه متحيرند که اين بچه کيست؟ همين که مقابل مردم ايستاد،فريادش بلند شد:

ان تنکرونى فانا ابن الحسن سبط النبى المصطفى المؤتمن

مردم!اگر مرا نمى‏شناسيد،من پسر حسن بن على بن ابيطالبم.

هذا الحسين کالاسير المرتهن بين اناس لا سقوا صوب المزن

اين مردى که اينجا مي ‏بينيد و گرفتار شماست،عموى من حسين بن على بن ابيطالب است.

جناب قاسم به ميدان مي ‏رود.ابا عبد الله اسب خودشان را حاضر کرده و[افسار آن را]به دست گرفته ‏اند و گويى منتظر فرصتى هستند که وظيفه خودشان را انجام بدهند. من نمي ‏دانم ديگر قلب ابا عبد الله در آن وقت چه حالى داشت.منتظر است،منتظر صداى قاسم که ناگهان فرياد«يا عماه‏»قاسم بلند شد.راوى مي ‏گويد:ما نفهميديم که حسين با چه سرعتى سوار اسب شد و اسب را تاخت کرد.تعبير او اين است که مانند يک باز شکارى خودش را به صحنه جنگ رساند. نوشته ‏اند بعد از آنکه جناب قاسم از روى اسب به زمين افتاده بود در حدود دويست نفر دور بدن او بودند و يک نفر مس‏خواست‏ سر قاسم را از بدن جدا کند ولى هنگامى که ديدند ابا عبد الله آمد،همه فرار کردند و همان کسى که به قصد قتل قاسم آمده بود،زير دست و پاى اسبان پايمال شد.از بس که ترسيدند،رفيق خودشان را زير سم اسبهاى خودشان پايمال کردند.جمعيت زياد،اسبها حرکت کرده ‏اند، چشم چشم را نمي ‏بيند.به قول فردوسى:

ز سم ستوران در آن پهن دشت زمين شد شش و آسمان گشت هشت

هيچ کس نمي ‏داند که قضيه از چه قرار است.«و انجلت الغبرة‏» همينکه غبارها نشست، حسين را ديدند که سر قاسم را به دامن گرفته است.(من اين را فراموش نمي ‏کنم،خدا رحمت کند مرحوم اشراقى واعظ معروف قم را،گفت:يک بار من در حضور مرحوم آيت الله حائرى اين روضه را-که متن تاريخ است،عين مقتل است و يک کلمه کم و زياد در آن نيست-خواندم.به قدرى مرحوم حاج شيخ گريه کرد که بى تاب شد.بعد به من گفت:فلانى! خواهش مي ‏کنم بعد از اين در هر مجلسى که من هستم اين قسمت را نخوان که من تاب شنيدنش را ندارم).در حالى که جناب قاسم آخرين لحظاتش را طى مي ‏کند و از شدت درد پاهايش را به زمين مي ‏کوبد(و الغلام يفحص برجليه) (5) شنيدند که ابا عبد الله چنين مي گويد:«يعز و الله على عمک ان تدعوه فلا ينفعک صوته‏» (6) پسر برادرم!چقدر بر من ناگوار است که تو فرياد کنى يا عماه،ولى عموى تو نتواند به تو پاسخ درستى بدهد، چقدر بر من ناگوار است که به بالين تو برسم اما نتوانم کارى براى تو انجام بدهم.

گل طوفان سواري واي بر من ؛                        تمام عشق ياري واي بر من

علي اکبر که جوشن داشت آن شد؛                   توکه جوشن نداري واي برمن

و لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم و صلى الله على محمد و آله الطاهرين.