برای مواظبت از خود چند کار لازم است انجام دهیم:

اول اینکه مراقب باشیم در حرم امن وجودمان بیگانه نیاید و شیطان وارد نشود؛ امام صادق(علیه السلام) فرمودند: «القَلبُ حَرَمُ اللهِ فَلا تُسکِن فِی حَرَمِ اللهِ غَیرَ الله».

دوم اینکه باید خدا در دل حضور و ظهور پبدا کند، او باید به فیض برساند و به جای ما تصمیم بگیرد. بنابراین، مقدمات را باید برای این میهمان بزرگ آماده کنیم.

سوم اینکه وقتی چنین میهمانی را پذیرا شدیم آنگاه بگوییم: «روزی رخش ببینم و جان تسلیم وی کنم». لازم نیست بمیریم و در هنگام مرگ جان را به او بدهیم، همین که خدا را صاحبخانه اصلی دانستیم، بگوییم خدایا! تو جای ما تصمیم بگیر. ما به تو توکل کردیم، یعنی تو وکیل مایی، حرف ما را تو بزن و تلاش کنیم بالاتر از توکل به مقام رضا برسیم(پسندم آنچه را جانان پسندد).

و بالاتر از رضا، من کی هستم که بگویم راضی هستم به رضای تو(حکم آنچه تو اندیشی*لطف آنچه تو فرمایی). این مقام تسلیم است. این مرحله سوم بعد از مرحله اول و دوم است، مرحله نهایی یک انسان کامل است که انبیاء و اولیاء(علیهم السلام) به اینجا رسیدند و ما را هم به این سمت فراخوانده اند.

از سوی دیگر شیطان سعی می کند از طریق کینه، حسد، اختلاف، هوس و سایر رذایل اخلاقی وارد حرم امن دل شود و کم کم زمینه را آماده کرده و ما را منزوی کند، آنگاه خود به جای ما بنشیند و به ما بگوید آنچه من می گویم گفته تو است.

از توصیه های حضرت آیت الله جوادی آملی