سیدبن طاووس روایت کرده است که: وقتی حضرت امام حسین(علیه السلام) تصمیم گرفت از مکه عازم عراق شود از برای خطبه خواندن به پای خواست. پس از ثنای خدا و درود بر حضرت مصطفی(صلی الله علیه و آله وسلم) فرمود: «مرگ بر فرزندان آدم ملازمت قلاده دارد، مانند گلوبند زنان جوان، و سخت مشتاقم دیدار گذشتگان خود را، چون اشتیاق یعقوب، دیدار یوسف را و اختیار شده است از برای من مصرع و مقتلی که ناچار باید دیدار کنم و گویا میبینم مفاصل و پیوندهای خود را که گرگان بیابان- [یعنی:] لشکر کوفه- پاره پاره نمایند، در زمینی که مابین نوامیس و کربلاست. پس انباشته می کنند از من شکم های آمال و انبان های خود را. چاره و گریزی نیست از روزی که قلم قضا بر کسی رقم رانده و ما اهل بیت رضا به قضای خدا داده ایم و بر بلای او شکیبا بوده ایم و خدا مزدهای صبرکنندگان را به ما عطا خواهد فرمود. و دور نمی افتد از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) پاره ی گوشت او و در حظیره ی قدس-[یعنی:] در بهشت برین- با او مجتمع خواهد شد. چشم رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) بدو روشن می شود و وعده ی او راست می آید. اکنون کسی که در راه ما از بذل جان نیندیشد و در طلب لقای حق از فدای نفس نپرهیزد، باید با من کوچ کند، چه من بامدادان کوچ خواهم نمود، ان شاءالله تعالی.»