● قسمت اول بايدها و نبايدهاي عزاداري

در مجالس بايد چند تا اصل مراعات شود:

۱) احياي امر اهل بيت. حديث داريم در مجالس عزاداري «احيوا أمرنا» (بحارالانوار/ج۱/ص۲۰۰)

يعني امور ما اهل بيت بايد زنده باشد. اين آقا که بالاي منبر رفت،

اين شعار را که خواند چه چيزي زنده شد؟

آيه اي تفسير شد؟ تاريخ کربلا مطرح شد؟ موعظه اي شد؟ چه مطرح شد؟ اين شاعر اين

شعري که خواند مردم چقدر رشد کردند؟ بعضي شعرها در شأن اهل بيت نيست. دورت بگردم.

خوب مادر هم به بچه اش مي گويد: دورت بگردم. چشمات کمونه، ابروت کمونه، قدت قشنگه،

آيا مثلاً ابالفضل اين است؟! شعري که خوانده مي شود بايد در آن رشد باشد.

منبري بايد حرف هايش رشد داشته باشد.

پس اول زنده شدن امور اهل بيت. بايد کاري کنيم که اهل بيت زنده شوند

و حرفشان، فکرشان، فرهنگشان احيا شود.

۲) معرفت و بصيرت. آدم در جلسه که مي آيد اگر با سيزده آمد، وقتي از حسينيه

برمي گردد بايدنمره اش ۱۴ باشد، پانزده باشد.

بگويد: يک چيزي فهميديم که تا حالا نشنيده بوديم. حديث داريم هرکس مسجد مي رود بايد هشت

تا چيز بدست بياورد. يکي از اين هشت تا اين است: «و علما مستطرفا» (بحارالانوار/ ج۷۵/ص۱۰۸)

«مستطرف» يعني تازه، هر کس مسجد مي رود بايد حرف تازه ياد بگيرد، يعني چه؟

يعني بايد پيشنماز هر روز مطالعه کند. شما اگر پاي تلويزيون ديدي از من استفاده نمي کني

خاموش مي کني، يک کانال ديگر مي روي. «و علما مستطرفا» علم تازه،

معرفت تازه بايد معرفت و بصيرت باشد.

۳) بايد عشق آفرين باشد. عشق آفرين، يعني بايد مطالبي که گفته مي شود،

عشق مردم را به امام حسين بيشتر کند.