ابو بصير مى‏گويد: به امام صادق عليه السّلام عرض كردم: مقصود از اين آيه:

وَ أَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَيْمانِهِمْ لا يَبْعَثُ اللَّهُ مَنْ يَمُوتُ بَلى‏ وَعْداً عَلَيْهِ حَقًّا وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يَعْلَمُونَ‏[1]

چيست؟ فرمود: اى ابو بصير! اين آيه چه مى‏ گويد؟ عرض كردم: همانا مشركان

مى‏ پنداشتند و براى پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم سوگند

به هم مى‏ خوردند كه خدا مرده ‏ها را زنده نكند. حضرت عليه السّلام فرمود:

مرگ بر كسى كه چنين سخنى مى‏ گويد. از آنها بپرس

كه مشركان به لات و عزى سوگند مى‏ خوردند يا بخدا؟ عرض كردم: قربانت گردم تو معناى آن را به من بفهمان.

او مى‏ گويد:حضرت عليه السّلام به من فرمود: اگر چنانچه امام قائم عليه السّلام، از ما ظهور كند،

خداوند جمعى از شيعيان ما را براى

او زنده گرداند، كه شمشيرهايشان را حمايل مى‏ كنند، و اين خبر، به گروهى از شيعيان

ما رسد كه هنوز نمرده‏ اند، و به آنها گويند

كه فلانى و فلانى و فلانى، زنده شده ‏اند و از گور در آمده ‏اند و اكنون،

در خدمت امام قائم عليه السّلام هستند، و اين خبر به مردمى

از دشمنان ما برسد، و آنها گويند كه: اين گروه شيعيان چه دروغ پردازند!

امروز هم كه حكومت شماست باز هم دروغ مى ‏گوييد،

نه بخدا اينها زنده نشدند و تا روز قيامت زنده نشوند.

حضرت عليه السّلام فرمود: خداوند سخن آنها را حكايت كرده است‏

« و با سخت‏ترين سوگندهايشان به خدا سوگند ياد كردند كه خدا كسى را كه مى ‏ميرد برنخواهد انگيخت.

آرى،[ انجام‏] اين وعده بر او حق است، ليكن بيشتر مردم نمى‏دانند»( سوره نحل/ آيه 38.

بهشت كافى / ترجمه روضه كافى، ص: 83