آنها [که در امر امامت اختلاف کردند و گمان کردند که امامت امری انتخاب است] نادانی کردند … مگر مردم، مقام و منزلت امامت در میان امت را می دانند تا روا باشد که به اختیار و انتخاب ایشان واگذار شود؟! همانا امامت، قدرش والاتر و شأنش بزرگ تر و منزلتش عالی تر و مکانش رفیع تر و عمقش ژرف تر از آن است که مردم با عقل خود به آن برسند یا با رأی خود آن را دریابند…
همانا امامت، مقامی است که خدای عزوجل، بعد از رتبه نبوت و خُلّت (مقام خلیل اللهی) در مرتبه سوم به ابراهیم(علیه السلام) اختصاص داد… امامت، خلافت خدا و خلافت رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) و مقام امیرالمومنین(علیه السلام) و میراث حسن و حسین(علیهماالسلام) است. به راستی که امامت، زمام دین و مایه نظام مسلمین و صلاح دنیا و عزت مومنان است…. کامل شدن نماز، روزه، حج، جهاد و… نیز حفظ مرزها به سبب امام (و پذیرفتن ولایت) است.
امام، حلال خدا را حلال و حرام او را حرام می کند[ و مطابق حکم واقعی پروردگار، حکم می کند] و حدود الهی را به پا می دارد و از دین خدا حمایت کرده و با حکمت و موعظه نیکو و دلیل رسا به راه پروردگار دعوت می کند.
امام مانند خورشید طلوع کننده است که نورش عالم را فرامی گیرد و خودش در افق است به گونه ای که دست ها و دیدگان به او نرسد. امام، ماه تابان، چراغ فروزان، نور درخشان و ستاره راهنما در شدت تاریکی ها و در راههای شهرها و کویرها و در گرداب دریاها [و نجات دهنده از انواع فتنه ها و نادانی ها] است….
امام انیس همراه و پدر مهربان و برادر تنی و مادر نیکوکار به فرزند کوچک و پناهگاه بندگان در مصیبت های بزرگ است. امام کسی است که از گناهان پاک و از عیب ها برکنار است. او به دانش مخصوص و به خویشتن داری و حلم نشانه دار است… امام، یگانه ی روزگار خویش است و کسی به (ساحت) او نزدیک نمی شود و هیچ دانشمندی با او برابر نمی گردد. نه کسی جای او را می گیرد و نه برای او مثل و مانندی یافت می شود… پس کیست که بتواند امام را بشناسد و یا انتخاب امام برای او ممکن باشد؟! هیهات هیهات! در اینجا خردها گم گشته و عقل ها سرگردان و حیران گردیده است. [در اینجا] دیده ها بی نور، بزرگان کوچک؛ حکیمان متحیر… و سخن دانان درمانده اند از اینکه بتوانند یکی از شئون یا فضیلتهای امام را توصیف کنند و آنان همگی به عجز و ناتوانی اعتراف می کنند!….
نگین آفرینش/ص26