پای سجاده نماز وقتی که در پیشگاه پروردگار می ایستم و چهره بر خاک نیاز می گذارم و قامت غرور را در محراب خضوع درهم می شکنم و تازیانه کرنش بر اندام خودنمایی فرود می آورم شاید در آن هنگام شایستگی عبادت می یابم. این فطرت است که به سوی پروردگار می کشاند همان که در عمق وجود هر کس وجود دارد همان که می گوید خوبی بهتر از بدی، وفا بهتر از نیرنگ و صداقت برتر از دروغ است. همان میل به پرستش و نیایش. همان نوع دوستی و لذت بردن از خدمت به مردم و یاری کردن مظلوم و نجات درماندگان. همان که در بحران ها مرا به یک تکیه گاه متوجه می سازد و در یأس و ناکامی ها چراغ امید را در دلم زنده و روشن نگاه می دارد. همان که وقتی یک روح بلند را می بینم مرا به تعظیم وامی دارد و چون از من خطا و خلافی سرزند احساس شرمندگی را بر شاخه وجودم می رویاند. این همان فطرت است و زبانش زبان یکدلی، یکرویی و زلالی و بی رنگی است.
سمیه صفری-طلبه حوزه علمیه الزهرا(سلام الله علیها)