ابو عبد اللَّه صادق (ع) گفت: روزه گرفتن، تنها به خويشتن دارى از نوشيدن و خوردن نيست.

مريم مادر عيسى گفت: «من نذر كرده‏ام كه براى خداى رحمان روزه باشم». يعنى، جز

به ستايش خداى رحمان، دهان خود را باز نكنم. اگر روزه گرفتيد، زبان خود را حفظ كنيد.

چشم خود را فرو بخوابانيد. نزاع مكنيد. حسد مورزيد. رسول خدا شنيد كه يكى از بانوانش با دهان

روزه خادم خود را دشنام مى‏دهد. فرمود تا برايش خوراكى حاضر كنند و بعد به آن خانم گفت: ميل كنيد.

خانم گفت: من روزه دارم. رسول خدا به او گفت: «چه گونه روزه‏اى كه خادم خود را دشنام مى‏ دهى؟

روزه گرفتن فقط با دهان بستن از خوراك و آب نيست». ابو عبد اللَّه گفت: هر گاه روزه گرفتى

و دهان خود را از نوشيدنى و خوردنى بستى، بايد گوش و چشم تو نيز از حرام و ناشايسته بسته شود: بحث و جدل مكن.

خادمت را با نيش زبان آزار مده. آرامش و وقارى كه ويژه روزه‏دارى است، از دست مده. مبادا روز روزه‏ات مانند روزهاى ديگر باشد.

گزيده كافى، ج‏3، ص: 135