فکر کن وقت ملاقات بت خدا گرفته ای،و دوست داری با خدا ملاقات کنی!
در عمرت چند بار از این خاطره ی شیرین یاد میکنی و هر بار با چه حرارتی از آن ملاقات سخن می گویی.
شوخی نکردم، تو واقعا می توانی میهمان خدا باشی، باور نمی کنی؟
پیامبر اکرم صلی الله و علیه و آله فرمودند:«هر کس به دیدار برادرش برود خداوند می فرماید:تو میهمان و زایر من هستی، پذیرایی تو بر عهدهدی من است و به پاس محبت به برادرت بهشت را بر تو واجب کردم.»

چرا گاهی وقت ها از خدا دور می شویم؟
و دیگر حضورش را احساس نمی کنیم؟ مدت ها در “تاریکی” خودمان زندگی می کنیم؟
راستی ،راه نزدیک شدن به “خدا” چیست؟
و چگونه می توان مهر و قهرش را احساس کردو از نوازش، نورانی شد؟،
پیامبر صلی الله علیه وآله می فرماید : « خداوند متعال می فرماید؛ ای فرزند آدم! برای آمدن از جا برخیز، من به سوی تو می آیم. به سوی من قدمی بردار، من دوان دوان به سوی تو میآیم.»
فقط بر داشتن یک گام، همین…!

سلام خدا و فرشتگان و سلام صالحان و نیکان برتو که افتخار مکتبی و تربیت شده ی اسلام.
راهی که در پیش گرفته ای یا به پل پیرزی میرسد یا به سعادت شهادت و در هر صورت تو سعید و پیروزی.
قرآن گفته است:(احدی الحسنیین) -یکی از دو خوبی-
از امام امت آموخته ای که پیروزی را در عمل به وظیفه بدانی و فتح را در انجام تکلیف.
هر چه باشد هر کجا باشد و به هر فرجامی که بیانجامد اگر خودت را در حال انجام وظیفه و اداء تکیف دیدی و احساس کردی “پیروزی” و گر نه “نه"!
چه کار به این و آن داری؟ که چه می کنند؟ که جه می گویند؟جه برداشت می کنند و تحلیلشان چیست وچه خواهد بود؟
ملاکت چیست؟ معیارت کیست؟ مسؤلیتت کدام است؟
دنیا گذران است،مسؤلیت ها عوض می شوند، کسانی میآیند و کسانی می روند،شرح وظایف تغییر می کند، شرایط جدید پیش می آید، ضرورت ها وضعیت جدیدی پیش می آورند، انتظارها و توقع ها و برنامه ها هم دگرگون می شوند ولی آنچه ثایت است و انچه که ملاک عمل است “حق” است.
راستی “مکتبی بودن"به جیست؟
بیا خودمانی حرف بزنیمف رک و راستف بی ملاحظه و بی پیرایه!
اندیشه ی مکتبی، عمل مکتبی،برنامه و طرح مکتبی، موضع گیری مکتبی، دوستی و دشمنی مکتبی، نظام مکتبی،ارتش مکتبی، جنگ مکتبی، …یعنی چه؟
یعنی این که اندیشه و عمل وطرح وموضعگیری و حب و بغض ونظام و ارتش و جنگ و صلح و… همه وهمه ،از مکتب سرچشمه گرفته باشند،بر مبنای مکتب باشند ، امضای دین پای آنها باشد،اسلام آنها را تأیید کند.
اگر میخواهی ببینی مکتبی هستی یا نه،حساب کن،آیا حرف هایت را اسلام تأیید می کند؟ عمل و رفتارت،مکتب را به یاد می آورد؟ آیا دوستی و دشمنی هایت را می توانی به حساب اسلام بگذاری؟
تابع دلی یا دین؟روی غرض فلان کگار را میکنی یا روی وظیفه؟
فلان موضع گیری بر اساس احساس تکلیف و تعهد شرعی است؟ یا به انگیزه های گروهی،باندی، همزبانی،همشهری گری، هم محلی؟…
حرف و عملت را با کدام معیار سنجیده ای؟ سرمشقت چیست و کیست؟ میتوانی اطمینان پیدا کنی که کارت مرضیّ خدا و رسول و امام زمان است؟
میبینی که کار قدری “بلکه بسیار” مشکل است…

منبع:سلامی دوباره- جواد محدثی

یادمان باشد……
سنگینی باری که خدا بر دوشمان می گذارد آنقدر نیست که کمرمان را بشکند،به اندازه ای است که ما را برای دعا به زانو در آورد.