قال الصادق عليه ‏السلام:
القُرّاءُ ثَلاثَةٌ: قارِيءٌ قَرَأ القرآنَ لِيَستَدِرَّ بِهِ المُلُوکَ، وَ يَستَطيلَ بِهِ عَلي النّاسِ فَذاکَ مِن أهلِ النّارِ. وَ قارِيءٌ قَرَأ القرآنَ فَحَفظَ حُرُوفَهُ وَ ضيَّعَ حُدُودَهُ فَذاکَ مِن أهلِ النّارِ. وَ قارِيءٌ قَرَأ القرآنَ فَاستَتَرَ بِهِ تَحتَ بُرنُسِهِ فَهُوَ يَعمَلُ بِمُحکِمهِ وَ يُؤمِنُ بِمُتَشابِهِه وَ يُقيمُ فَرائضَهُ وَ يُحِلُّ حَلالَهُ وَ يُحَرِّمُ حَرامَهُ فَهذا مَمَّن يُنقِذهُ اللهُ مِن مُضِلّاتِ الفِتَنِ، وَ هُوَ مِن أهلِ الجَنَّةِ وَ يَشفَعُ فيمَن شاءَ.
قاريان قرآن سه گونه‏ اند: کسي قرآن خواند از براي آنکه از سلاطين منفعت طلبد و بر مردم فخر فروشد، که اين شخص از اهل دوزخ باشد، و کسي قرآن خواند و حروفش رعايت کند ولي حدودش ضايع کند. اين نيز از اهل دوزخ باشد. کسي قرآن خواند ولي به خود مشغول باشد و به محکم قرآن عمل کند و به متشابهش ايمان آرد و واجباتش به پا دارد و حلالش را حلال داند و حرامش را حرام سازد. اين شخص از کساني باشد که خداي آنان را از فتنه‏ هاي گمراه‏ کننده برهاند و از اهل بهشت باشد و درباره هر که خواهد شفاعت کند. (الخصال1/143)

رفتم بیرون، برگشتم. هنوز حرف می زدند. پیرمرد می گفت: «جوون! دستت چی شده؟ تو جبهه اینطوری شدی یا مادرزادیه؟» حاج حسین خندید. آن یکی دستش را آورد بالا و گفت: «این جای اون یکی را هم پر میکنه. یه بار تو اصفهان با همین یه دست ده دوازده کیلو میوه خریدم برای مادرم.» پیرمرد ساکت بود. حوصله ام سر رفت. پرسیدم: «پدرجان! تازه اومده ای لشکر؟» حواسش نبود. گفت: «این چه جوون بی تکبری بود. ازش خوشم اومد. دیدی چه طور حرفو عوض کرد؟ اسمش چیه؟» گفتم: «حاج حسین خرازی». راست نشست. گفت: «حسین خرازی؟! فرمانده لشکر؟».

روحشان شاد و راهشان پر رهرو باد….. صلوات

دور تا دور نشسته بودیم. نقشه وسط پهن بود. حسین گفت: «تا یادم نرفته اینو بگم، اون جا که رفته بودیم برای مانور، یه تیکه زمین بود. گندم کاشته بودن. یه مقدار از گندم ها از بین رفته. بگید بچه ها ببینن چه قدر از بین رفته، پولشو به صاحبش بدین.»

شادی روح پرفتوح شهدای گرانقدر و سردار شهید حسین خرازی 5 صلوات

سابقه‌ی آشنایی رهبر انقلاب با حضرت آیت‌الله خوشوقت و علاقه‌ی رهبری به ایشان، به مدرسه‌ی حجتیه‌ی قم بازمی‌گردد. بعد از انقلاب هم مشورت‌هایی با ایشان داشتند. تكریم عجیبی حضرت آقا از ایشان داشتند. یك بار یادم هست كه آیت‌الله خوشوقت برای حضور در یكی از مجالس، خدمت حضرت آقا رفته بودند و از در حیاط وارد شده بودند و كفش‌ها را هم همان‌جا گذاشته بودند. بعد از پایان مجلس، همه حركت كردند برای صرف شام. حضرت آقا و آیت‌الله خوشوقت كنار یكدیگر بودند. حضرت آقا وقتی متوجه شدند كه كفش‌های ایشان در آن‌جا نیست، كفش‌های خودشان را برداشتند و مقابل پاهای آیت‌الله خوشوقت جفت كردند. آیت‌الله خوشوقت هرچه اصرار كردند، آقا قبول نكردند. آیت‌الله خوشوقت هم كفش‌های آقا را پوشیدند و بعد، اطرافیان برای حضرت آقا كفش آوردند. حضرت آقا علاقه‌ی فوق‌العاده‌ای به ایشان داشتند. فراتر از علاقه، بلكه اعتقاد بود. رهبر معظم انقلاب آیت‌الله خوشوقت را جزو كسانی معرفی می‌كردند كه جلوی طوفان‌ها را می‌گیرند و نمی‌گذارند دل‌ها را باد ببرد. ایشان فرمودند كه طوفان‌ها زیاد است و مقاومت‌كردن در برابر این طوفان‌ها مشكل است. به یك جایی وصل بشوید كه این بادها شما را با خودش نبرد. سؤال كردیم مثلاً به چه كسی؟ فرمودند به آیت‌الله خوشوقت. آیت‌الله خوشوقت همچون دریا بود. ان‌شاءالله خداوند ما را با ایشان كه از دستمان رفته است، محشور كند. خداوند ایشان را در دریای رحمتش مُستغرق، و با اولیاء‌الله محشور كند.

منبع: http://farsi.khamenei.ir