سه شنبه

امام صادق(علیه السلام) فرمودند: هرکس نیازها بر وی فشار آورده اند پس آنهارا در روز سه شنبه پی جویی کند، زیرا آن روزی است که خدا آهن را برای داوود(علیه السلام) نرم کرده است. رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: هرکس روز سه شنبه هفدهم یا نوزدهم یا بیست و یکم ماه حجامت کند او را از دردهای سال شفا بخشد.

مفاتیح الحیاه/ص750

گزاف نیست اگر حضرت معصومه(سلام الله علیها) را «فاطمه ثانی» بدانیم، با شأن و شرافتی که دارد، با پیوندی که با شجره ی طیبه ی «اهل بیت» دارد، با علم و فضیلت و کمالی که در مکتب وحی آموخته است، با رحلتی در سن جوانی، غریبانه و دور از وطن، که به شوق دیدار برادرش حضرت امام رضا(علیه السلام) راه «مدینه» تا «مرو» را پیش می گیرد، اما پیش از دیدن برادر به دیدار خدای حیّ داور می رود.

به «ساوه» که می رسد، بیمار می شود. می پرسد: تا «قم» چه مقدار فاصله است؟ می گویند: ده فرسخ. و می خواهد تا او را به قم برسانند. وقتی به قم می رسد، عده ای از بزرگان و چهره های معتبر قمی به استقبال این بانوی بزرگوار می شتابند. «موسی بن خزرج اشعری» در پیشاپیش استقبال کنندگان است. پیش می رود و زمام ناقه ی دختر موسی بن جعفر(علیه السلام) را می گیرد و او را به سوی خانه ی خود می برد. موسی بن خزرج این افتخار را می یابد که تنها هفده روز از این بانوی بزرگوار پذیرایی کند. حالِ این بانو وخیمتر می شود و چشم از جهان بسته به خانه ی ابدی آخرت کوچ می کند. او را غسل داده و کفن می کنند.

سردابی به عنوان مدفن حفر شده است. برای اینکه چه کسی بدن مطهر حضرت معصومه(سلام الله علیها) را برداشته وارد قبر کند، میان بستگان موسی بن خزرج بحث می شود. تصمیم می گیرند از خادم پیر و با ایمان و صالح خویش بخواهند تا بدن او را در قبر بگذارد. کسی را به سراغش می فرستند.

اما…… در همین لحظات چشمشان به دو تکسوار نقابدار می افتد که از سوی ریگزار به شتاب می آیند. آن دو سوار می رسند، پیاده شده نزدیک جنازه می آیند، بر او نماز خوانده، وارد سرداب می شوند و بدن را به خاک سپرده، بیرون می آیند و بی آنکه حتی یک کلمه با کسی سخن بگویند می روند. نگاهها آن دو سوار را تعقیب می کند و کسی نمی شناسد که آن دو ناشناس سواره- که شناس این بانو بودند- کیستند.

پاره ای از تن «اهل بیت» به ودیعت در این شهر مدفون می شود تا نشانی از عشق و ولای مردم این سرزمین به خاندان «عصمت» و به «معصومه اهل بیت» باشد. در اینجا دفن می شود تا این شهر کویری را به «بوستان علم» و «گلشن فقاهت» تبدیل کند. اگر شکوفه ی «حوزه علمیه» بر این شاخه ی جدا افتاده از اهل بیت می روید، برای با نشاط نگهداشتن مکتب و مرام خاندان رسول الله(صلی الله علیه و آله و سلم) است. فقیهان و عالمان بزرگی آستان بوس حرمش می شوند. دلهای شیفته و عاشقان صادقی، به عزم زیارت مرقدش رنج راه و سختی سفر بر خویش هموار می کنند تا به فضیلت زیارتش نائل آیند. این مژده را حضرت امام صادق(علیه السلام) سالها پیش از به دنیا آمدن حضرت معصومه(سلام الله علیها) به شیعیان داده اند. در دیدار با جمعی که به زیارتشان رفته بودند، فرمودند: «…… ما حرمی داریم و آن هم شهر قم است، بزودی دختری از فرزندانم به نام فاطمه در آنجا به خاک سپرده می شود. هرکس قبر او را زیارت کند، بهشت بر او واجب می شود.»
امشب که شب شهـادت معصومه است
در محفـل مـا عنـایت معصومـه است
گر قطـره ی اشکی به عزایش داریم
چشمی است که بر شفاعت معصومه است

هدیه پیشگاه با عظمتش 5 صلوات

به مناسبت فرارسیدن ولادت با سعادت حضرت امام حسن عسکری(علیه السلام) حوزه علمیه الزهرا(سلام الله علیها) در روز دوشنبه 30 بهمن ماه 1391مراسم جشنی با حضور طلاب عزیز و جمعی از عموم خواهران در حسینیه حضرت ابالفضل برگزار نمود. این مراسم با قرائت حدیث کساء و قرآن آغاز گردید. سپس سرکار خانم استکی مشاور حوزه درباره شخصیت ائمه(علیهم السلام) و بخصوص حضرت امام حسن عسکری(علیه السلام) سخنرانی نمودند و درپایان سخنان ایشان از متن سخنرانی سوالی طرح گردیده و حضار به آن پاسخ دادند. از جمله برنامه های دیگر این مراسم اجرای سرودی توسط طلبه های عزیز، مولودی خوانی، هم خوانی و سخنرانی مدیریت محترم حوزه سرکار خانم دامیاردرباره اهمیت و ارزش طلبگی و چگونگی پذیرش حوزه علمیه زرین شهر در مقطع سطح دو در سال تحصیلی جدید بود. امیدواریم مورد قبول و عنایت حضرت حق تعالی قرار گیرد. انشاءلله 

به مناسبت سالگرد شهادت حجت الاسلام شیخ فضل الله محلاتی

محبت‌ها و معاشرت‌ها، روح انسان را می‌سازد و عشق به انسان رنگ معشوق می‌بخشد. تجربه گواه است که آدمی، مهم‌ترین تأثیر را از مراد و معاشر می‌پذیرد.

شهید محلاتی از این دو نعمت بزرگ برخوردار بود. استاد و مرادی الهی داشت و یاران و معاشرانی صالح و بزرگوار. همین دو عامل به او ویژگی‌های اخلاقی و ارزش‌های معنوی فراوان بخشیده بود. روحی سرشار از عشق امام داشت و همین علاقه قدسی، قطب‌نمای زندگی‌اش گردید. حضرت امام خمینی(ره) برای او تنها استاد، مرجع، پیشوا و رهبر نبود، بلکه مراد و محبوب و مرشد او نیز شناخته می‌شد. او به راستی دلباخته امام بود و در این راه بارها از تشخیص و منفعت و مصلحت خویش صرف‌نظر کرد و بنا به فرموده مقام معظم رهبری، حتی حاضر بود در این مسیر از آبروی خویش نیز مایه بگذارد. او آنقدر به رهبر کبیر انقلاب اسلامی علاقه داشت که خانه‌ای در قم، روبه‌روی منزل امام، در محله معروف یخچال قاضی فراهم کرد تا قرابت روحی را با قرب مکانی تقویت سازد.

حضرت آیت الله خامنه‌ای، مقام معظم رهبری نیز در این خصوص می‌فرمایند: «یک خصوصیت دیگر از شهید محلاتی، … عشق و ارادت وافر به امام بود. به قدری ایشان به امام علاقه داشت و اعتقاد به نظرات امام داشت که هر موقع امام یک چیزی را بیان می‌کردند، مثل یک امر تعبدی برایش لازم‌الاجرا بود؛ چه روزهایی که امام حکم داده بودند که باید این کار بشود و چه آن روزی که حکم نداده بودند و ایشان می‌فهمید که تمایل امام به این است و اعتقاد و ارادت ایشان به امام، به نظر من یکی از عوامل تحرک مستمر و خستگی‌ناپذیر ایشان بود. چون در طول دوران مبارزه، همواره امام، به عنوان یک رهبر فعال و حاضر و ناظر در همه مسائل و صحنه‌ها حضور داشتند، ایشان هم در همه صحنه‌ها نظر امام را دنبال می‌کرد و حضور داشت و متقابلاً امام هم به ایشان علاقه داشتند. البته یکی از خصوصیات امام عزیزمان است، ایشان برای سوابق مبارزاتی افراد احترام قائلند، فرق می‌گذارند بین کسی که تازه‌ وارد میدان شده و کسی که عمری را در این میدان گذرانده، و از این به بعد نیز ایشان به شهید محلاتی خیلی احترام قائل بودند و به او محبت داشتند. یعنی این را من احساس می‌کردم که یک اعتمادی به او داشتند، نظراتش را گوش می‌کردند، خبرهایی که می‌داد. مطالبی را که از داخل سپاه و از جاهایی دیگر برای امام نقل می‌کرد، به عنوان یک فرد مورد اعتماد، بهش نظر می‌کردند و نگاه می‌کردند».

خود شهید محلاتی نیز در وصیت‌نامه‌اش عشق و علاقه خویش را نسبت به امام این‌گونه بیان می‌کند:

«از معظم‌له ـ امام(ره) ـ بخواهید برای آمرزش من، دعای مخصوص نماید. من در این عالم به او عشق می‌ورزیدم و امر او را امر خدا و رسول(ص) می‌دانستم. امید است ایشان هم بعد از این عالم و در پیشگاه خداوند شفاعت کند تا ان شاءالله در آن دار بقا در کنار ایشان باشم».

منبع:http://ravayatgar.org