پیغمبر گرامی اسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود:«وَ لَا تَدخُل المَلائِکَهُ بَیتاً فِیهِ کَلب» یعنی «ملائکه داخل نمی شود بر خانه ای که در آن سگ باشد». پس، هرگاه خانه دل مملو از صفات رذیله که سگان درنده هستند باشد، چگونه ملائکه که حَمَله ی علوم و معارفند داخل می شوند؟ و از اینجا معلوم می شود که کسانی که عمر خود را صرف تحصیل علم از طریق مجادلات کلامیه و استدلالات فکریه نموده اند، و از تزکیه نفس از صفات ذمیمه غافل مانده اند، …، از حقیقت علم بی خبر و سعی ایشان بی ثمر است. و آنچه را تحصیل کرده اند و علم پندارند، برخلاف واقع است؛ زیرا که علم حقیقی را بهجت و سرور و صفا و نوری است……
معراج السعاده/ص21

از محضر آیت الله بهجت(رحمه الله علیه) سوال شد: چه برنامه ای جهت سیر و سلوک معرفی می فرمایید؟ ایشان فرمودند:

روزانه نصف صفحه از کتاب شریف معراج السعاده را بخوانید و بدان عمل کنید.

امروز یکی از دوستان ما از میان ما رخت بربست و به سوی لقاءالله شتافت. عزیزی که همواره خوش خلقی و شوخ طبعی اش زینت محفل ما بود. امروز که خاطراتش را مرور می کردیم و زیبایی هایش را به یاد می آوردیم گونه هایمان بی اختیار از اشک خیس می شد. دوست مهربانی داشتیم که مدتها درد و رنج بیماری را تحمل کرد اما همواره پشتکار و امیدواری اش سرلوحه زندگی ما بود. امروز مادرش می گفت:« الهه ام دیگر درد نمی کشد.»آری! الهه جان. تو امروز از درد جسم راحت شدی و جسمت در آرامش قرار گرفت، انشاءلله روحت هم در جوار حضرت حق  در آرامش است.

الهه جان! هرچند که مدتی است بخاطر درد و رنج بیماری در جمع ما حاضر نیستی اما می دانستیم که یک روز به دیدارمان می آیی. اما حالا چه کنیم که چشمهایمان خیره به در، در انتظار دیدار روی ماه توست. تو از میان ما رفته ای، اما یادت برای همیشه در دلهای ما باقیست. …….. هرچند دیگر چهره مهربانت را نمی بینیم اما تصویر مهربانیت در قلب ما هویداست.

عزیز ما رفت……..

الهه جان! با غم از دست دادنت چه کنیم؟! برای ما سخت است که دیگر حرفهای دلنشینت را نشنویم. برای ما سخت است که دیگر نظاره گر چهره ی مهربانت نباشیم. برای ما سخت است که دیگر خنده های زیبایت را نبینیم……… و برای خانواده ات و بخصوص مادر دلسوزت، سخت تر.دلمان سخت برایت تنگ می شود……..

از درگاه خداوند متعال برای خانواده بزرگوارش صبرجمیل و برای الهه ی عزیزمان علو درجات و همجواری با اهل بیت(علیهم السلام) را مسئلت می نماییم.

جهت شادی روحش قرائت فاتحه و صلوات

رفتم بیرون، برگشتم. هنوز حرف می زدند. پیرمرد می گفت: «جوون! دستت چی شده؟ تو جبهه اینطوری شدی یا مادرزادیه؟» حاج حسین خندید. آن یکی دستش را آورد بالا و گفت: «این جای اون یکی را هم پر میکنه. یه بار تو اصفهان با همین یه دست ده دوازده کیلو میوه خریدم برای مادرم.» پیرمرد ساکت بود. حوصله ام سر رفت. پرسیدم: «پدرجان! تازه اومده ای لشکر؟» حواسش نبود. گفت: «این چه جوون بی تکبری بود. ازش خوشم اومد. دیدی چه طور حرفو عوض کرد؟ اسمش چیه؟» گفتم: «حاج حسین خرازی». راست نشست. گفت: «حسین خرازی؟! فرمانده لشکر؟».

روحشان شاد و راهشان پر رهرو باد….. صلوات