اِلهی هَب لی کَمالَ الانقِطاعِ اِلَیک این مناجات شعبانیّه یک تحفه‌ای است که در اختیار ما قرار داده شده است. خب ما دعا خیلی داریم، همه‌ی این دعاها هم پر از مضامین عالی است، امّا بعضی (دعا ها) یک برجستگی خاصّی دارند. من از امام بزرگوار رضوان‌الله‌علیه سؤال کردم، گفتم در میان این دعاهایی که از ائمّه علیهم‌السّلام رسیده است، شما به کدام دعا بیشتر علاقه‌مندید و دلبسته‌اید؟ فرمودند “ به دعای کمیل و مناجات شعبانیّه؛” … امام یک دلِ متوجّه به خدا بود، اهل توسّل بود، اهل تضرّع بود، اهل خشوع بود، اهل اتّصال با مبدأ بود؛ وسیله‌ی بهتر در چشم او، این دو دعا بود: دعای کمیل، مناجات شعبانیّه. وقتی انسان مراجعه میکند به این دو دعا، دقّت می کند، می‌بیند … شباهتهای زیادی به هم دارند؛ مناجات انسان خاشع، مناجات انسان متوکّل به خدا؛ کَاَنّی بِنَفسی واقِفَةٌ بَینَ یَدَیک، وَ قَد اَظَلها حُسنُ تَوَکُّلی عَلَیک، فَقُلتَ ما اَنتَ اَهلُه، وَ تَغَمَّدتَنی بِعَفوِک؛ امید به مغفرت الهی، به رحمت الهی، به توجّه الهی، بلندهمّتیِ در درخواست از پروردگار؛ اِلهی هَب لی کَمالَ الانقِطاعِ اِلَیک، و اَنِر اَبصارَ قُلوبِنا بِضیاءِ نَظَرِها اِلَیک.

( بیانات امام خامنه ای مدظلّه العالی درتاریخ1392/03/22

شاه صفوي را دو مشاور و عالم خردمند به نام های ، شيخ بهايي (ره) و سيد ميرداماد (ره) بود. روزي از روزها، شاه با این دو عالم ، سوار بر اسب از شهر خارج شدند. مرحوم شيخ بهايي چنان با سرعت حركت مي‌نمود كه بر سيد سبقت گرفت، سلطان در اين ميان خواست تا هر دو عالم را بيازمايد. جلو آمد تا به شيخ بهايي رسيد رو به شیخ کرد و چنين گفت: شما خالي از هر گونه تكبّريد، دليلش اين است كه اسب خود را تاخته و همچون دیگر مردمان راه می روید، لكن چون سيد تكبّر دارد حتي در بيابان هم با تكبّر راه مي‌رود؛ و ملاحظه حال دیگران را نمی کند. شيخ پاسخ داد: مطلب چنين نيست كه شاه تصور كرده بلكه قضيه از اين قرار است كه سيّد در راه رفتن سعی مي‌كند باوقار باشد و من از اسب سيّد در حيرتم كه چگونه پاهايش به زمين فرو نمی ‌رود با آن همه كوه علمی كه بر دوش دارد!؟ شاه قدري از سرعت خود كاسته تا به سيد میرداماد رسيد، به او چنين گفت: راه رفتن شما چون يك عالم بزرگوار است، لكن راه رفتن شيخ مانند يك انسان سبك سر است كه در راه رفتن رعايت وقار و آرامش را نمي‌كند. سيّد در جواب فرمود: مسئله اين چنين نيست، زيرا اين طرز راه رفتن دليلش سبك سري نيست و من تعجب از اسب شيخ مي‌كنم كه چگونه با سرعت مي‌رود شايد علتش از شوق اين است كه چنين انساني را بر پشت خود دارد، انساني كه داراي علم و ايمان است. شاه از اسب خود پياده شد و سجده شكر به جاي آورد، كه يك چنين عالمانی مهذّّب با صفا و صميمی بهره مند است .

(منبع : تلخیصی از کتاب يكصد داستان خواندني، نوشته محمد حسينی شيرازی)

امام علی علیه‌السلام در حدیثی ارزشمند هشت فایده و تاثیر شفابخش و معجره آسای تقوی بر روح و جسم انسان را بیان فرموده‌اند.
امیرالمومنین امام على عليه‏‌السلام فرمودند:
همانا تـقـواى خــدا، داروى بیماری دلهـاى شماست و بينا كننده كورى قلبهایتان و شفابخش بيمارى جسمهايتان و برطرف كننده تباهى سينه‏ هايتان (مرهم زخم جان‌ها)
و پاك كننده آلودگى روح‌هايتان و روشنى بخش ضعف و تاریکی چشم‏هايتان و فرو نشاننده ترس و اضطراب دل‏هايتان و زداينده سياهى و تاریکی ظُلمتتان.

متن حدیث:

إنَّ تَقوَى اللّه دَواءُ دَاءِ قُلوبِكُم،وبَصَرُ عَمى أفئدتِكُم، وشِفاءُ مَرَضِ أجسادِكُم ، وصَلاحُ فَسادِ صُدورِكُم ، وطَهورُ دَنَسِ أنفُسِكُم ، وجَلاءُ عَشا أبصارِكُم ، وأمنُ فَزَعِ جَأشِكُم ، وضِياءُ سَوادِ ظُلمَتِكُم .

«نهج البلاغة، الخطبة 198 »

آنچه پیامبر(ص) به حضرت زهرا(س) درباره ظهور گفت:
زماني که دنيا آشفته گردد، و فتنه‌ها ظاهر شوند و راه‌ها کوتاه گردند و برخي مردم بر برخي ديگر هجوم آورند، نه بزرگسالان به خردسالان رحم کنند، ونه خردسالان به بزرگسالان، احترام نهند….
طبراني در کتاب الکبير و ابونعيم از هلال، نقل کرده که پيامبر اکرم صلي‌الله عليه وآله به حضرت فاطمه زهرا عليهاالسلام فرمودند: سوگند به آن که مرا به حقيقت، مبعوث گردانيد، که مهدي اين امت، از نسل اين دو نفر است - اشاره به حسن عليه‌السلام وحسين عليه‌السلام- زماني که دنيا آشفته گردد، وفتنه‌ها ظاهر شوند و راه‌ها کوتاه گردند.
و برخي مردم بر برخي ديگر هجوم آورند، نه بزرگسالان به خردسالان رحم کنند، ونه خردسالان به بزرگسالان، احترام نهند، در آن زمان خداوند از نسل اين دو، کسي را بر مي‌انگيزد که حصارهاي گمراهي را مي‌گشايد ودل هاي غفلت زده را بيدار مي‌کند ودر آخر الزمان دين را به پا مي دارد، چنانکه من در ابتدا، آن را به پا داشتم ودنيا را از عدالت پر مي سازد چنانکه از ستم پر شده باشد.

متن حدیث:

اخرج الطبراني في الکبير، وابو نعيم عن الهلال، ان النبي صلي الله عليه وآله وسلم قال لفاطمه: والذي بعثني بالحق، منهما - يعني الحسن والحسين - مهدي هذه الامه. اذا صارت الدنيا هرجا ومرجا وتظاهرت الفتن وتقطعت السبل واغار بعضهم علي بعض فلا کبير يرحم صغيرا ولا صغير يوقر کبيرا، يبعث الله عند ذلک منهما من يفتح حصون الضلاله وقلوبا غفلا، يقوم بالدين في آخر الزمان، کما قمت به في اول الزمان، ويملا الدنيا عدلا کما ملئت جورا.

«ص 94 و95، باب 2، حديث 19»