اى مردم! همانا ماه خدا ، همراه با بركت و رحمت و آمرزش ، به شما روى آورده است ؛ ماهى كه نزد خدا برترینِ ماه هاست و روزهایش برترینِ روزها ،
شب هایش برترینِ شب ها و ساعاتش برترینِ ساعات است .
ماهى است كه در آن به میهمانى خدا دعوت شده اید و از شایستگانِ كرامت الهى قرار داده شده اید .
نَفَس هایتان در آن ، تسبیح است ، خوابتان در آن ، عبادت ، عملتان در آن ، پذیرفته و دعایتان در آن ، مورد اجابت است .
پس با نیّت هاى راست و دل هاى پاك ، از پروردگارتان بخواهید تا براى روزه دارىِ آن و تلاوت كتاب خویش ، توفیقتان دهد ؛
چرا كه بدبخت ، كسى است كه در این ماه بزرگ ، از آمرزش الهى محروم بماند .
با گرسنگى و تشنگى خود در این ماه ، گرسنگى و تشنگىِ روز قیامت را یاد كنید ؛ به نیازمندان و بینوایانتان صدقه بدهید ؛
به بزرگان خود احترام ، و بر كوچك هایتان ترحّم ، و به بستگانتان نیكى كنید ؛ زبانتان را نگه دارید ؛ چشم هایتان را از آنچه نگاه به آن حلال نیست ، بپوشانید ؛
گوش هایتان را از آنچه شنیدنش حلال نیست ، فرو بندید ؛ به یتیمان مردم ، محبّت كنید تا بر یتیمان شما محبّت ورزند ؛
از گناهانتان به پیشگاه خداوند توبه كنید ؛ در هنگام نمازها ، دستانتان را بر آستان او به دعا بلند كنید ، كه آن هنگام (وقت نماز) ، برترینِ ساعت هاست
و خداوند با نظر رحمت به بندگانش مى نگرد و هر گاه با او مناجات كنند ، پاسخشان مى دهد و چون او را صدا بزنند ، جوابشان مى گوید و چون او را بخوانند ،
اجابتشان مى كند .
اى مردم! جان هاى شما در گرو كارهاى شماست ، پس با آمرزش خواهى خود ، آنها را آزاد سازید ؛ و پشت هاى شما از بار گناهانتان سنگین است ،
پس با طول دادن سجده هاى خود ، آنها را سبك كنید ، و بدانید كه خداوند ـ كه یادش والاست ـ به عزّت خود ،
سوگند خورده است كه نمازگزاران و سجده كنندگان را عذاب نمى كند و در روزى كه مردم در پیشگاه پروردگار جهانیان [براى حساب ]مى ایستند ،
آنان را با آتش ، هراسان نمى سازد .
اى مردم ! هر كه از شما در این ماه ، روزه دارى را افطار دهد ، پاداش او براى آن ، نزد خدا ، آزاد كردن یك برده و آمرزش گناهان گذشته اوست» .
پس گفتند : اى پیامبر خدا ! همه ما توانایىِ این كار را نداریم!
پیامبر صلى الله علیه و آله فرمود : «خود را از آتش نگه دارید ، هر چند با یك دانه خرما ؛ مخود را از آتش نگه دارید ، هر چند با یك جرعه آب .
اى مردم! هر كس اخلاقش را در این ماه ، نیكو سازد ، براى او وسیله عبور از صراط خواهد بود ، در آن روز كه گام ها بر صراط مى لغزد ؛
و هر كس در این ماه بر بردگان خود آسان بگیرد ، خداوند حساب او را سبك خواهد گرفت ؛ و هر كس در این ماه ، شرّ خود را [از دیگران] باز دارد ،
خداوند در روز دیدارش ، غضب خویش را از او باز خواهد داشت ؛ و هر كه در این ماه ، یتیمى را گرامى بدارد ، در روز دیدار ، خداوند ، گرامى اش خواهد داشت ؛
و هر كه در آن به خویشاوند خود نیكى كند ، در روز دیدار ، خداوند با رحمتش به او نیكى خواهد كرد ؛ و هر كس در آن از خویشان خود ببُرد ، خداوند در روز دیدار ،
رحمتش را از او قطع خواهد نمود ؛ و هر كس در آن ، نماز مستحبّى بخواند ، براى او دورى از آتش ، نوشته مى شود ؛ و هر كس واجبى را در آن ادا كند ،
پاداش كسى را دارد كه هفتاد واجب را در ماه هاى دیگر ، ادا كرده است ؛
و هر كس در آن بر من زیاد صلوات بفرستد ، خداوند در روزى كه وزنه اعمال ، سبك مى شود ، وزنه اعمال او را بیفزاید ؛
و هر كس در آن ، آیه اى از قرآن تلاوت كند ، پاداش كسى را دارد كه در ماه هاى دیگر ، ختم قرآن كرده است .

اى مردم! در این ماه ، درهاى بهشت ، بازند . پس ، از پروردگارتان بخواهید كه آنها را بر شما نبندد ؛
و درهاى دوزخ ، بسته اند . پس ، از پروردگارتان بخواهید كه آنها را بر شما نگشاید ؛ و شیطان ها در بندند .
پس ، از پروردگارتان بخواهید كه آنها را بر شما مسلّط نسازد» .
من(علی .ع)  برخاستم و گفتم : اى پیامبر خدا! برترینِ كارها در این ماه چیست؟
فرمود : «اى ابو الحسن! برترینِ كارها در این ماه ، پرهیز از حرام هاى الهى است» . سپس گریست .
گفتم : اى پیامبر خدا! سبب گریه شما چیست؟
فرمود : «اى على! بر این مى گریم كه حرمت تو را در این ماه مى شكنند . گویا مى بینم تو در حال نماز براى پروردگار خویشى ،
كه نگون بخت ترینِ اوّلین و آخرین ، همو كه برادر پى كننده ناقه قوم ثمود است ، برمى خیزد و بر فرق سرت ضربتى مى زند و محاسنت ، از خون سرت ،
رنگین مى شود» .
گفتم : اى پیامبر خدا! آیا در آن حالت ، دینم سالم است؟
فرمود : «دینت ، سالم است» .
سپس فرمود : «اى على! هر كس تو را بكشد ، مرا كشته است و هر كس تو را دشمن بدارد ، مرا دشمن داشته است و هر كس تو را ناسزا گوید ،
مرا ناسزا گفته است ؛ چرا كه تو از من هستى ، همچون جان من . روح تو ، از روح من است و سرشت تو ، از سرشت من .
خداى متعال ، من و تو را آفرید و من و تو را برگزید و مرا براى پیامبرى ، و تو را براى امامت ، انتخاب كرد .
هر كس امامت تو را انكار كند ، نبوّت مرا انكار كرده است .
اى على! تو وصىّ من ، پدر فرزندان من ، همسر دختر من و جانشین من بر امّتم هستى ، در حال حیاتم و پس از مرگم
فرمان تو ، فرمان من است و نهى تو ، نهى من است . سوگند به خدایى كه مرا به نبوّت برانگیخت و مرا بهترینِ آفریدگان قرار داد ،
تو حجّت پروردگار بر خلق اویى و امین او بر رازش و جانشین او بر بندگانش.

باری دیگر به شوق دیدنت در جاده ای پا نهاده ام که میگویند جاده انتظار نام دارد
آقا جان همه به عمق جاده ای نگاه میکنیم که تو قرار است بیایی و با آمدنت چشمان منتظر بندگانت را روشن کنی
آقا جان همه با دستانی پر به پیشوازت آمدن ولی من با دستانی خالی و سری به زیر آمدم ولی تنها دلخوشی ام این است که تو آنقدر مهربانی که چشم انتظاری مرا هم قبول می کنی
آقا جان ذکر لب همه ما که در این جاده ایستاده ایم این است
اللهم کن لولیک الفرج…
و از گفتنش و انتظار کشیدن خسته نمیشویم چون امیدمان این است که گل نرگس را ببینیم
غروب جمعه شد باز نیامدی جمعه دیگر میاییم
آری اینبار حتما میایی

محبوب ترين بندگان خدا در نزد او بنده‌اى است، كه خدايش در مبارزه با نفس يارى دهد. پس اندوه را جامه، زيرين خود سازد و خوف را پوشش رويين. چراغ هدايت در دلش افروخته است و براى روز مرگ خود توشه‌اى مهيا كرده است.
مشرق- امیرالمومنین امام علی علیه‌السلام فرمودند: اى بندگان خدا، محبوب ترين بندگان خدا در نزد او بنده‌اى است، كه خدايش در مبارزه با نفس يارى دهد. پس اندوه را جامه، زيرين خود سازد و خوف را پوشش رويين.
چراغ هدايت در دلش افروخته است و براى روز مرگ خود توشه‌اى مهيا كرده، مرگى را كه ديگران دورش ‍مى پندارند، نزديكش انگاشته، تن به سختيها سپرده.
نگريسته و نيكو نگريسته، خدا را ياد كرده و فراوان ياد كرده.
از آبى گوارا كه راه آبشخورش سهل و آسان بوده، سيراب گشته و با همان جرعه نخستين تشنگيش فرو نشسته است.
راه هموار زير پاى كوفته را در پيش ‍ گرفته است. جامه هاى شهوت و هوس از تن به در كرده و از هر غمى (و همّى ) دل را بپرداخته جز غم دين.
از زمره‌اى كه به كوردلى موصوف بوده‌اند خود را به يك سو كشيده و از مشاركت اهل هوا و هوس دورى جسته است.
كليد درهاى هدايت گرديد و قفل درهاى هلاكت و ضلالت. راه خود را بشناخت و در آن قدم نهاد و نشانه‌هاى راه را بشناخت و از گرداب‌هاى مهالك برست و به ساحل نجات رسيد.
به استوارترين دستگيره‌ها و محكمترين ريسمانها چنگ زد.
به مرحله‌اى از يقين رسيد كه چهره يقين را، كه چون آفتاب تابان بود، مشاهده كرد.
خود را وقف برترين كارها، يعنى فرمان خداوند، ساخت. تا هر وظيفه كه بر عهده اوست، به انجام رساند و هر فرعى را به اصلش ‍ بازگرداند.
چراغ تاريكيهاست و روشن كننده راه ظلمت زدگان است و كليد هر كار فروبسته‌اى است و دفع هر معضلى.
راهنماى گمشدگان است در بيابانهاى پهناور نادانى.
اگر سخن گويد، مى‌فهماند و اگر خاموشى گزيند از آن روست كه خواهد از شر بدان در امان ماند. از روى اخلاص عبادت كند، خدا نيز او را خاص خود گرداند.
او يكى از معادن دين و كوههاى زمين است. خود را ملزم ساخته، كه به عدالت رفتار كند و نخستين قدمش در اين راه، دور ساختن هواهاى نفسانى است از خود.
حق را مى‌شناسد و به كارش مى‌بندد و هيچ كار نيكى را رها نمى‌كند تا آهنگ آن كند و هر چيز را، كه در آن فايدتى پندارد، قصد آن نمايد.
عنان اختيار خود به كتاب خدا سپرده، پس كتاب خدا به منزله رهبر قافله اوست، كه هر جا بار افكند، او نيز بار افكند و هر جا منزل كند، او نيز منزل كند…..

متن حدیث:

عِبَادَ اللَّهِ إِنَّ مِنْ اءَحَبِّ عِبَادِ اللَّهِ إِلَيْهِ عَبْدا اءَعَانَهُ اللَّهُ عَلَى نَفْسِهِ فَاسْتَشْعَرَ الْحُزْنَ وَ تَجَلْبَبَ الْخَوْفَ فَزَهَر مِصْبَاحُ الْهُدَى فِي قَلْبِهِ وَ اءَعَدَّ الْقِرَى لِيَوْمِهِ النَّازِلِ بِهِ فَقَرَّبَ عَلَى نَفْسِهِ الْبَعِيدَ وَ هَوَّنَ الشَّدِيدَ نَظَرَ فَاءَبْصَرَ وَ ذَكَرَ فَاسْتَكْثَرَ وَ ارْتَوَى مِنْ عَذْبٍ فُرَاتٍ سُهِّلَتْ لَهُ مَوَارِدُهُ فَشَرِبَ نَهَلاً وَ سَلَكَ سَبِيلاً جَدَدا.
قَدْ خَلَعَ سَرَابِيلَ الشَّهَوَاتِ وَ تَخَلَّى مِنَ الْهُمُومِ إِلا هَمّا وَاحِدا انْفَرَدَ بِهِ فَخَرَجَ مِنْ صِفَةِ الْعَمَى وَ مُشَارَكَةِ اءَهْلِ الْهَوَى وَ صَارَ مِنْ مَفَاتِيحِ اءَبْوَابِ الْهُدَى وَ مَغَالِيقِ اءَبْوَابِ الرَّدَى قَدْ اءَبْصَرَ طَرِيقَهُ وَ سَلَكَ سَبِيلَهُ وَ عَرَفَ مَنَارَهُ وَ قَطَعَ غِمَارَهُ وَ اسْتَمْسَكَ مِنَ الْعُرَى بِاءَوْثَقِهَا وَ مِنَ الْحِبَالِ بِاءَمْتَنِهَا فَهُوَ مِنَ الْيَقِينِ عَلَى مِثْلِ ضَوْءِ الشَّمْسِ قَدْ نَصَبَ نَفْسَهُ لِلَّهِ سُبْحَانَهُ فِي اءَرْفَعِ الْاءُمُورِ مِنْ إِصْدَارِ كُلِّ وَارِدٍ عَلَيْهِ وَ تَصْيِيرِ كُلِّ فَرْعٍ إِلَى اءَصْلِهِ مِصْبَاحُ ظُلُمَاتٍ كَشَّافُ عَشَوَاتٍ مِفْتَاحُ مُبْهَمَاتٍ دَفَّاعُ مُعْضِلاَتٍ دَلِيلُ فَلَوَاتٍ يَقُولُ فَيُفْهِمُ وَ يَسْكُتُ فَيَسْلَمُ قَدْ اءَخْلَصَ لِلَّهِ فَاسْتَخْلَصَهُ.
فَهُوَ مِنْ مَعَادِنِ دِينِهِ وَ اءَوْتَادِ اءَرْضِهِ قَدْ اءَلْزَمَ نَفْسَهُ الْعَدْلَ فَكَانَ اءَوَّلَ عَدْلِهِ نَفْيُ الْهَوَى عَنْ نَفْسِهِ يَصِفُ الْحَقَّ وَ يَعْمَلُ بِهِ لاَ يَدَعُ لِلْخَيْرِ غَايَةً إِلا اءَمَّهَا وَ لاَ مَظِنَّةً إِلا قَصَدَهَا قَدْ اءَمْكَنَ الْكِتَابَ مِنْ زِمَامِهِ فَهُوَ قَائِدُهُ وَ إِمَامُهُ يَحُلُّ حَيْثُ حَلَّ ثَقَلُهُ وَ يَنْزِلُ حَيْثُ كَانَ مَنْزِلُهُ…


«نهج البلاغه، خطبه 86»