دانشگاه نیویورک در ابوظبی پایتخت امارات متحده عربی یک قاشق الکترونیکی اختراع کرده‌اند که می‌تواند طعم خوردنی‌ها را تغییر دهد.
به گزارش مشرق، این قاشق دارای حسگرهای الکترونیکی است که می تواند بر سلول های تشخیص طعم اثر بگذارد فقط کافی است که فرد، قاشق را بر روی طعم مورد نظر خود تنظیم کند تا غذایش به خواست او تلخ، شیرین، شور یا ترش شود(!)

دانشمندان 30 داوطلب را برای آزمایش اختراع خود انتخاب کردند تا آب را با این قاشق بنوشند؛ داوطلبان نتیجه آزمایش را بین 40 تا 83 درصد مطابق همان مزه انتخاب شده اعلام کرده اند.

تعدادی از مشارکت کنندگان نیز گفتند که طعم حسگرهای فلزی روی قاشق مانع احساس طعم پیشنهادی شده، اما دانشمندان قول داده اند که این مشکل را در آینده حل کنند.

کارشناسان تاکید می کنند که این قاشق های الکترونیکی می تواند به بیماران قلبی و دیابتی کمک کند.

در همین حال بسیاری از کاربران، به ابداع چنین قاشقی که در واقع نوعی فریب ذائقه است، اعتراض کرده و آن را مشکلی جدید در کنار مشکلات قبلی غذاهای صنعتی و موجب پیدایش بیماری های احتمالی دانسته اند.
منبع: العالم

اين وضع زمانى پيش خواهد آمد كه قرار گرفتن انسان مؤمن در زير ضربات شمشير براى او از يافتن يك درهم پول حلال آسانتر است.زمانى خواهد آمد كه اجر و ثواب گيرنده ازدهنده بيشتر است.
امیرالمومنین امام علی عليه السلام‏ فرمودند:
هان!  پدر و مادرم فدايشان باد! آنها از گروهى هستند كه نامهايشان در آسمان‏ معروف،ولى در زمين گمنامند.
آگاه باشيد شما آماده عقب گرد كردن امور خويش،و گسيختگى پيوندها و سر كار آمدن خردسالان،و بى‏ تجربه‏ گان و دون همتان خويشتن باشيد!

اين وضع زمانى پيش خواهد آمد كه قرار گرفتن انسان مؤمن در زير ضربات شمشير براى‏ او از يافتن يك درهم پول حلال آسانتر است.زمانى خواهد آمد كه اجر و ثواب گيرنده ازدهنده بيشتر است(زيرا دهنده در آن زمان از پول حرام و به خاطر ريا و تظاهر و اسراف‏ مى‏‌بخشد ولى گيرنده آن را در راه وظيفه شرعى خويش مصرف مى‏كند)
اين به هنگامى رخ‏ خواهد داد كه مست مى‏شويد اما نه با شراب،بلكه بر اثر فراوانى نعمت،و قسم مى‏‌خوريد اما نه از روى ناچارى،دروغ مى‏‌گوئيد اما نه در اثر واقع شدن در تنگنا، اين موقعى خواهد بود كه بلاها و مصائب همچون بارى گران كه بر پشت‏شتران نهاده باشند و سنگينى جهاز گردن‌ ‏آنها را مجروح كند،بر شما فشار وارد خواهند ساخت.

متن حدیث:

ومن خطبة له عليه السلام
تختصّ بذكر الملاحم ألا بِأبِي وأُمِّي، هُمْ مِنْ عِدّةٍ أسْماؤُهُمْ فِي السّماءِ معْرُوفةٌ وفِي الاْرْضِمجْهُولةٌ.
ألا فتوقّعُوا ما يكُونُ مِنْ إِدْبارِ أُمُورِكُمْ، وانْقِطاعِ وُصلِكُمْ، واسْتِعْمالِصِغارِكُمْ: ذاك حيْثُ تكُونُ ضرْبةُ السّيْفِ على الْمُؤْمِنِ أهْون مِن الدِّرْهمِ مِنْ حِلِّهِ! ذاك حيْثُ يكُونُ المُعْطى أعْظم أجْراً مِن الْمُعْطِي! ذاك حيْثُ تسْكرُون مِنْ غيْرِ شرابٍ، بلْ مِن النِّعْمةِ والنّعِيمِ، وتحْلِفُون مِنْ غيْرِ اضْطِرارٍ، وتكْذِبُون مِنْ غيْرِ إِحْراجٍ ذاك إِذا عضّكُمُ الْبلاءُ كما يعضُّ الْقتبُغارِب الْبعيرِ ما أطْول هذا الْعناء، وأبْعد هذا الرّجاء!


«نهج البلاغه، خطبه 187″

ماه محرم آمد و دل ها گرفته

دل ها ز داغ غربت مولا گرفته

ماه حسین بن علی باز آمد از راه

عالم برای داغ او عزا گرفته

اشک ها در چشم و اندوهی به سینه

دل ها هوای کربلایش را گرفته

اشکی به پشت پلک هایم جمع گشته

که گوییا انس با عاشورا گرفته……..

فرارسیدن ایام شهادت سرورو سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین (ع) و 72تن از یاران باوفای ایشان …ایام تاسوعا و عاشورای حسینی را به محضرآقا حجت ابن الحسن آقا امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف )و شما دوستان و اساتید محترم تسلیت عرض مینماییم…التماس دعای فراوان..

ناگهان قلب حرم وا شد و یک مرد جوان                                                                       مثل تیری که رها می شود از دست کمان

خسته از ماندن و آماده رفتن شده بود                                                                              بعد یک عمر رها از قفس تن شده بود

نوشته ‏اند تا اصحاب زنده بودند،تا يك نفرشان هم زنده بود،خود آنها اجازه ندادند يك نفر از اهل بيت پيغمبر،از خاندان امام حسين،از فرزندان،برادر زادگان، برادران،عموزادگان به ميدان برود.مى‏گفتند آقا اجازه بدهيد ما وظيفه‏مان را انجام بدهيم،وقتى ما كشته شديم خودتان مى‏دانيد.اهل بيت پيغمبر منتظر بودند كه نوبت آنها برسد.

آخرين فرد از اصحاب ابا عبد الله كه شهيد شد،يكمرتبه ولوله‏اى در ميان جوانان خاندان پيغمبر افتاد.همه از جا حركت كردند.نوشته‏اند:«فجعل يودع بعضهم بعضا»شروع كردند با يكديگر وداع كردن و خدا حافظى كردن،دست‏به گردن يكديگر انداختن،صورت يكديگر را بوسيدن.

از جوانان اهل بيت پيغمبر اول كسى كه موفق شد از ابا عبد الله كسب اجازه كند، فرزند جوان و رشيدش على اكبر بود كه خود ابا عبد الله در باره‏اش شهادت داده است كه از نظر اندام و شمايل،اخلاق،منطق و سخن گفتن،شبيه‏ترين فرد به پيغمبر بوده است.سخن كه مى‏گفت گويى پيغمبر است كه سخن مى‏گويد.آنقدر شبيه بود كه خود ابا عبد الله فرمود:خدايا خودت مى‏دانى كه وقتى ما مشتاق ديدار پيغمبر مى‏شديم،به اين جوان نگاه مى‏كرديم.

آيينه تمام نماى پيغمبر بود.اين جوان آمد خدمت پدر،گفت:پدر جان!به من اجازه جهاد بده.در باره بسيارى از اصحاب،مخصوصا جوانان،روايت‏شده كه وقتى براى اجازه گرفتن نزد حضرت مى‏آمدند،حضرت به نحوى تعلل مى‏كرد(مثل داستان قاسم كه مكرر شنيده‏ايد)ولى وقتى كه على اكبر مى‏آيد و اجازه ميدان مى‏خواهد، حضرت فقط سرشان را پايين مى‏اندازند.جوان روانه ميدان شد.

نوشته‏اند ابا عبد الله چشمهايش حالت نيم خفته به خود گرفته بود:«ثم نظر اليه نظر ائس‏»به او نظر كرد مانند نظر شخص نااميدى كه به جوان خودش نگاه مى‏كند. نااميدانه نگاهى به جوانش كرد،چند قدمى هم پشت‏سر او رفت.اينجا بود كه گفت:خدايا! خودت گواه باش كه جوانى به جنگ اينها مى‏رود كه از همه مردم به پيغمبر تو شبيه‏تر است.جمله‏اى هم به عمر سعد گفت،فرياد زد به طورى كه عمر سعد فهميد:«يابن سعد قطع الله رحمك‏» خدا نسل تو را قطع كند كه نسل مرا از اين فرزند قطع كردى.بعد از همين دعاى ابا عبد الله،دو سه سال بيشتر طول نكشيد كه مختار عمر سعد را كشت.

پسر عمر سعد براى شفاعت پدرش در مجلس مختار شركت كرده بود.سر عمر سعد را آوردند در مجلس مختار در حالى كه روى آن پارچه‏اى انداخته بودند،و گذاشتند جلوى مختار.حالا پسر او آمده براى شفاعت پدرش.يك وقت‏به پسر گفتند:آيا سرى را كه اينجاست مى‏شناسى؟وقتى آن پارچه را برداشت،ديد سر پدرش است.بى اختيار از جا حركت كرد.مختار گفت:او را به پدرش ملحق كنيد.

اين طور بود كه على اكبر به ميدان رفت.مورخين اجماع دارند كه جناب على اكبر با شهامت و از جان گذشتگى بى نظيرى مبارزه كرد.بعد از آن كه مقدار زيادى مبارزه كرد،آمد خدمت پدر بزرگوارش-كه اين جزء معماى تاريخ است كه مقصود چه بوده و براى چه آمده است؟-گفت:پدر جان‏«العطش‏»!تشنگى دارد مرا مى‏كشد،سنگينى اين اسلحه مرا خيلى خسته كرده است،اگر جرعه‏اى آب به كام من برسد نيرو مى‏گيرم و باز حمله مى‏كنم.اين سخن جان ابا عبد الله را آتش مى‏زند،مى‏گويد:پسر جان!ببين دهان من از دهان تو خشكتر است،ولى من به تو وعده مى‏دهم كه از دست جدت پيغمبر آب خواهى نوشيد.اين جوان مى‏رود به ميدان و باز مبارزه مى‏كند.

مردى است ‏به نام حميد بن مسلم كه به اصطلاح راوى حديث است،مثل يك خبرنگار در صحراى كربلا بوده است.البته در جنگ شركت نداشته ولى اغلب قضايا را او نقل كرده است.مى‏گويد:كنار مردى بودم.

وقتى على اكبر حمله مى‏كرد،همه از جلوى او فرار مى‏كردند.او ناراحت ‏شد،خودش هم مرد شجاعى بود،گفت:قسم مى‏خورم اگر اين جوان از نزديك من عبور كند داغش را به دل پدرش خواهم گذاشت.من به او گفتم:تو چكار دارى، بگذار بالاخره او را خواهند كشت.گفت:خير.على اكبر كه آمد از نزديك او بگذرد، اين مرد او را غافلگير كرد و با نيزه محكمى آنچنان به على اكبر زد كه ديگر توان از او گرفته شد به طورى كه دستهايش را به گردن اسب انداخت،چون خودش نمى‏توانست تعادل خود را حفظ كند.

در اينجا فرياد كشيد:«يا ابتاه!هذا جدى رسول الله‏» در جان!الآن دارم جد خودم را به چشم دل مى‏بينم و شربت آب مى‏نوشم.اسب، جناب على اكبر را در ميان لشكر دشمن برد،اسبى كه در واقع ديگر اسب سوار نداشت. رفت در ميان مردم.اينجاست كه جمله عجيبى نوشته‏اند:«فاحتمله الفرس الى عسكر الاعداء فقطعوه بسيوفهم اربا اربا

زیارت نامه حضرت علی اكبر علیه السلام

شیخ بزرگوار ابن قولویه در كتاب كامل الزیاره، ص 329 به سند صحیح از ابی حمزه ثمالی نقل كرده كه امام صادق(ع) چگونگی زیارت امام حسین(ع) را به او آموخت و گفت:

پس به جانب علی بن الحسین كه نزد پای امام حسین است رو كن و بگو:

السَّلام عَلیكَ یا ابنَ رَسُولِ اللهِ وَ رَحمةُ اللهِ وَ بَرَكاتُُهُ وَ ابنُ خَلیفَةِ رَسُولِ اللهِ و ابن بِنتَ رَسُولِ اللهِ وَ رَحمَةُاللهِ وَ بَرَكاتُهُ مُضاعَفَةً كُلَّما طَلَعَتِ الشَّمسُ أَو غَرَبَت السَّلامُ عَلیكَ وَ رَحمةُ اللهِ وَ بَرَكاتُهُ.