سال آخر دبیرستان که با احمد همکلاسی بودم ، قرار شد دخترخانم ها را بیاورند

و کلاس ها را به صورت مشترک برگزار کنند.وضع ظاهریشان  خوب نبود .

ما به این مساله اعتراض کردیم .البته خیلی از بچه های کلاس هم بدشان نمیآمد !

احمد خیلی جدی  و محکم به معلم ریاضی که این کار را کرده بود ،

اعتراض کرد و گفت “بچه ها ی مردم به گناه می افتند “

معلم ریاضی هم رفته بود دفتر و گفته بود :اگر رحیمی  توی کلاس باشه ، من دیگه درس نمی دهم.

خلاصه قرار شد احمد ، این درس را  غیر حضوری بخواند.

اینقدر پشتکار داشت که همان سال در رشته پزشکی دانشگاه تهران با رتبه عالی پذیرفته شد..

.

.

امام باقــر(علیه السلام) فرمودند:

سعی در زمین نخوردن ، بهتر از این است که زمین بخوری و خواهش کنی بلندت کنند.

بحارالانوار،ج78،ص187،ح31

پادشاهی جایزهء بزرگی برای هنرمندی گذاشت که بتواند به بهترین شکل ،

آرامش را تصویر کند. نقاشان بسیاری آثار خود را به قصر فرستادند.

آن تابلو ها ، تصاویری بودند از جنگل به هنگام غروب ، رودهای آرام ،

کودکانی که در خاک می دویدند ، رنگین کمان در آسمان ، و قطرات شبنم بر گلبرگ گل سرخ.

پادشاه تمام تابلو ها را بررسی کرد ، اما سرانجام فقط دو اثر را انتخاب کرد.

اولی ، تصویر دریاچهء آرامی بود که کوههای عظیم و آسمان آبی را در خود منعکس کرده بود.

در جای جایش می شد ابرهای کوچک و سفید را دید ، و اگر دقیق نگاه می کردند ، در گوشه ء

چپ دریاچه ، خانه ء کوچکی قرار داشت ، پنجره اش باز بود ، دود از دودکش آن بر می خواست ،

که نشان می داد شام گرم و نرمی آماده است.

تصویر دوم هم کوهها را نمایش می داد . اما کوهها ناهموار بود ، قله ها تیز و دندانه ای بود.

آسمان بالای کوهها بطور بیرحمانه ای تاریک بود ، و ابرها آبستن آذرخش ، تگرگ و باران سیل آسا بود.

این تابلو هیچ با تابلو های دیگری که برای مسابقه فرستاده بودند ، هماهنگی نداشت.

اما وقتی آدم با دقت به تابلو نگاه می کرد ، در بریدگی صخره ای شوم ، جوجهء پرنده ای را می دید .

آنجا ، در میان غرش وحشیانه ء طوفان ، جوجه ء گنجشکی ، آرام نشسته بود.

پادشاه درباریان را جمع کرد و اعلام کرد که برنده ء جایزه ء بهترین تصویر آرامش ، تابلو دوم است.بعد توضیح داد :

” آرامش آن چیزی نیست که در مکانی بی سر و صدا ، بی مشکل ، بی کار سخت یافت می شود ،

چیزی است که می گذارد در میان شرایط سخت ، آرامش در قلب ما حفظ شود.این تنها معنای حقیقی آرامش است.”

گرد و غبار غم زده خیمه به سینه ام

من زائر قبور خراب مدینه ام

 

آن جا که گریه ها همه خاموش و بی صداست

هر کس بمیرد از غم آن سرزمین رواست

 

آن جا که بغض سینه گلو گیر می شود

حتی جوان ز غربت آن پیر می شود

 

خاکش همیشه سرخ و هوایش غباری است

از گریه های فاطمه آیینه کاری است

 

اهل مدینه باب عداوت گشوده اند

بر اهل بیت ظلم فراوان نموده اند

 

هر کس دم از علی زده تخریب می شود

صدیقۀ مطهره تکذیب می شود

 

دنبال بی کس اند  که تنهاترش کنند

صیاد بلبل اند که خونین پرش کنند

 

از نسل هیزمند و به آتش علاقه مند

تفریح شان تمسخر هر نالۀ بلند

 

در خواب هم نشان حیا را ندیده اند

نیروی خویش را به رخ زن کشیده اند  

 

بغض علی زبانه کشد از وجودشان

رنگ ریا گرفته همه تار و پودشان

 

روزی که راه حضرت صدیقه بسته شد

با ضربه ای حریم ولایت شکسته شد

 

ظلمی اگر که هست از آن لحظه حاکی ست

تصویر چادری ست که در کوچه خاکی ست

 

امواج یک صدا دلم آزار می دهد

گویا صدای صورت و دیوار می دهد

 

گویا به گوش می رسد از قصۀ فدک

آوای نیمه جان و ضعیف «علی کمک»

 

تصویر هر چه درد از آن صحنه شد بدیع

یک گوشه ای ز غربت آن لحظه شد بقیع

 

اوراق خاطرات غیورانه نیلی است

هر چه که هست صحنۀ یک ضرب سیلی است

 

بی درد مردمان زمان جان مرتضی

ما را رها کنید بمیریم زین عزا

 

روزی رسد ز سینه غم آزاد می کنیم

همراه منتقم حرم آباد می کنیم

 

گلدسته می زنیم چونان صحن کربلا

گنبد بنا کنیم چونان مشهد الرضا

 

ما داغ دار سیلی ناحق مادریم

چشم انتظار منتقم آل حیدریم

(قاسم نعمتي)